Ενδιαφέρων

Καθόταν πάντα στο τελευταίο θρανίο.Ήσυχο, μεγαλόσωμο κορίτσι, με το ίδιο πουλόβερ και το βλέμμα χαμηλωμένο.Στην τάξη σπάνια την πρόσεχαν — μόνο πότε-πότε, για να γελάσουν ή να δείξουν

Το μεσημέρι ήταν εκτυφλωτικά φωτεινό.Μέσα από τους γυάλινους θόλους του μετρό έπεφτε ζεστό φως πάνω στα κρύα κάγκελα·ο αέρας μύριζε μέταλλο, καουτσούκ και πρωινό καφέ.Οι άνθρωποι περπατούσαν χωρίς

Η μέρα ήταν ήσυχη, χρυσή, γεμάτη με το άρωμα ώριμων μήλων και ζεστής γης.Στην αυλή κοιμόταν η γριά λυκοσκυλίτσα, η Μπέλλα, απλωμένη στο χορτάρι.Δίπλα στεκόταν ένα καρότσι –

Η μέρα ήταν εκτυφλωτικά φωτεινή.Μέσα από τα γυάλινα παράθυρα της αίθουσας, ο ήλιος σκόρπιζε χρυσές κηλίδες στο πάτωμα, και στον αέρα υπήρχε το άρωμα πασχαλιάς και σαμπάνιας.Αυτή —

Το πρωί ξεκίνησε όπως συνήθως.Οι κάτοικοι της πολυκατοικίας με αριθμό 14 έβγαιναν για δουλειά, κάποιοι έβγαζαν βόλτα τα σκυλιά τους, άλλοι έτρεχαν στο σχολείο.Αλλά στην είσοδο του ισογείου

Η μέρα άρχισε όπως πάντα — ήσυχα, ζεστά, νωχελικά.Ο ήλιος, βαρύς και χρυσός, ανέβαινε αργά πάνω απ’ τα χωράφια, λούζοντας τα πάντα σε απαλό φως.Ο αέρας ήταν πυκνός,

Η άνοιξη ήρθε αθόρυβα.Το κρύο ζούσε ακόμα στη γη, μα ο αέρας μύριζε λιωμένο χιόνι και κάτι καινούργιο, ελαφρώς πικρό — ελπίδα.Η Λένα καθόταν στο παράθυρο και παρακολουθούσε

Το πρωινό ήταν διάφανο, σαν την ανάσα του χειμώνα.Το χιόνι απλωνόταν ομοιόμορφο, κι ένας λεπτός πάγος έλαμπε στα κλαδιά, σαν να τα είχε σκεπάσει κάποιος με γυάλινη σκόνη.Ο

Η σαβάνα έτρεμε από τη ζέστη.Ο αέρας ήταν πυκνός, βαρύς σαν μέλι, και η γη μύριζε σκόνη και ήλιο.Η λέαινα ξάπλωνε στη σκιά μιας ακακίας, νύσταζε, άκουγε το

Η νύχτα ήταν μακριά.Η βρεγμένη άσφαλτος απλωνόταν σαν κορδέλα, τα φώτα του δρόμου καθρεφτίζονταν στο παρμπρίζ σαν σκορπισμένες σκέψεις.Η Λόρα οδηγούσε προς το σπίτι — κουρασμένη, σιωπηλή.Το ραδιόφωνο