Η Μαρίνα δεν θεωρούσε ποτέ τον εαυτό της περίεργο άτομο. Η ζωή της κυλούσε ήρεμα: δουλειά στο γραφείο, σπάνιες συναντήσεις με φίλους, βραδινά τηλεφωνήματα από τη μητέρα της.
Η Νατάλια πάντα θεωρούσε τη ζωή της ήρεμη και προβλέψιμη. Δούλευε στο λογιστήριο, φρόντιζε το σπίτι, είχε δύο παιδιά — την κόρη Λένα και τον γιο Κύριλλο, και
Η Άννα πάντα λάτρευε τα παλιά αντικείμενα. Το διαμέρισμά της έμοιαζε με μικρό μουσείο: πορσελάνινα αγαλματίδια, επιτοίχια ρολόγια, ξεθωριασμένες γκραβούρες και αντίκες βιβλία. Πίστευε ότι τα παλιά αντικείμενα
Η οικογένεια Βόλκοφ ονειρευόταν από καιρό να αποκτήσει το δικό της σπίτι. Όταν τους πρότειναν να αγοράσουν ένα παλιό κτίριο στα περίχωρα μιας μικρής πόλης, δεν το σκέφτηκαν
Όταν η Μία άρχισε να βγαίνει με τον Ράιαν, παρατήρησε αμέσως ένα πράγμα: φορούσε πάντα το ίδιο δερμάτινο βραχιόλι. Δεν ήταν μοντέρνο ή φανταχτερό — απλά ένα απλό
Όταν ο Μάικλ μετακόμισε στο καινούργιο του σπίτι, περίμενε τις συνηθισμένες εκπλήξεις: τσακισμένα πατώματα, διαρροές στους σωλήνες, ίσως και κάποιο ποντίκι. Αυτό που δεν περίμενε ήταν να βρει
Όταν η πεντάχρονη κόρη της Έμιλι, η Χλόη, άρχισε να μιλάει στον καθρέφτη του υπνοδωματίου της, η Έμιλι το θεώρησε αστείο. Τα παιδιά έχουν πάντα φανταστικούς φίλους. Η
Από όσο μπορούσε να θυμηθεί κανείς, ο παλιός πύργος παρακολούθησης στην άκρη της πόλης ήταν άδειος. Οι πέτρινοι τοίχοι του ήταν ραγισμένοι, η ξύλινη πόρτα καρφωμένη, και ο
Όταν οι γονείς του Ντάνιελ αποφάσισαν να πουλήσουν το παλιό τους σπίτι, επέστρεψε για τελευταία φορά για να βοηθήσει στο καθάρισμα της σοφίτας. Κουτιά με παιχνίδια, σκονισμένα βιβλία
Όταν το σπίτι δίπλα βγήκε προς πώληση, δεν άργησε να κατέβει η πινακίδα «Πωλείται». Αλλά πέρασαν εβδομάδες και δεν έφτασε ποτέ κανένα φορτηγό μετακόμισης. Το σπίτι παρέμεινε σκοτεινό,