Μετά την καταιγίδα η ακτή έμοιαζε σαν μετά από μάχη.
Η θάλασσα είχε ξεβράσει τα πάντα: σανίδες, φύκια, αλιευτικά δίχτυα, σπασμένα μπουκάλια.
Ο δεκάχρονος Λέο Μόρρις περπατούσε στην υγρή άμμο, σέρνοντας ένα ραβδί πίσω του.
Συχνά ερχόταν εδώ μετά τους τυφώνες — για να βλέπει τη θάλασσα να «ανασαίνει» μετά τις μπόρες.
Ξαφνικά πρόσεξε κάτι σκοτεινό ανάμεσα στα συντρίμμια.
Πλησίασε και πάγωσε:
στην άμμο κειτόταν μια μεγάλη θαλάσσια χελώνα, μπλεγμένη σε υπολείμματα αλιευτικού διχτυού.
Τα μάτια της ήταν ανοιχτά, αλλά θαμπά, λες και είχαν κουραστεί από τον αγώνα.
— Μην φοβάσαι, — ψιθύρισε ο Λέο.
Γονάτισε και άρχισε προσεκτικά να λύνει τα σχοινιά.
Το αλάτι έκαιγε τα χέρια του, τα δάχτυλα μούδιαζαν, όμως το αγόρι δεν σταματούσε.
Η χελώνα μόλις που κινούνταν, αλλά έμοιαζε να καταλαβαίνει ότι τη βοηθά.
Πέρασε σχεδόν μισή ώρα.
Τέλος το δίχτυ υποχώρησε.
Ο Λέο έλυσε τον τελευταίο κόμπο και παρατήρησε στο καβούκι μια μεταλλική πλακέτα με την επιγραφή:
«№1273 — Θαλάσσιο Ινστιτούτο, Μπαρμπάντος».
— Από εκεί λοιπόν είσαι, — χαμογέλασε. — Από μακριά…
Η χελώνα σύρθηκε αργά προς το νερό.
Ο Λέο περπατούσε δίπλα της, ώσπου ένα κύμα σκέπασε το καβούκι της.
Στάθηκε για ένα δευτερόλεπτο, σαν να ευχαριστούσε, και χάθηκε κάτω από το νερό.
Το αγόρι έμεινε όρθιο ώσπου η θάλασσα ξανά ηρέμησε.
Δεν ήξερε αν θα ξαναγυρίσει.
Αλλά, για πρώτη φορά μετά από καιρό, ένιωθε πως αναπνέει εύκολα.
Πέρασαν μερικοί μήνες.
Ένα βράδυ η μητέρα του τον φώναξε στην κουζίνα:
— Λέο, ήρθε ένα γράμμα για σένα. Από… το Μπαρμπάντος.
Άνοιξε προσεκτικά τον φάκελο.
Μέσα υπήρχε ένα γράμμα:
«Αγαπητέ Λέο!
Χάρη σε σένα η θαλάσσια χελώνα №1273 επέστρεψε στον ωκεανό.
Τη βαφτίσαμε “Ελπίδα”.
Ευχαριστούμε που έσωσες μια ζωή, χωρίς καν να ξέρεις ποιανού.»
Στο γράμμα επισυνάπτονταν μια φωτογραφία:
στα καθαρά γαλάζια νερά κολυμπούσε η ίδια χελώνα, με απαλή ηλιαχτίδα να λαμπυρίζει στο καβούκι της.
Ο Λέο κοίταζε ώρα τη φωτογραφία και χαμογελούσε.
Μερικές φορές, για να αλλάξεις τον κόσμο, δεν χρειάζεται να είσαι ενήλικος.
Αρκεί απλώς να μην προσπεράσεις.
