Η Νατάλια πάντα θεωρούσε τη ζωή της ήρεμη και προβλέψιμη. Δούλευε στο λογιστήριο, φρόντιζε το σπίτι, είχε δύο παιδιά — την κόρη Λένα και τον γιο Κύριλλο, και τον σύζυγό της Όλεγκ, με τον οποίο ήταν μαζί εδώ και δεκαπέντε χρόνια. Η οικογένειά τους ήταν συνηθισμένη, χωρίς υπερβολές, αλλά και χωρίς μεγάλα προβλήματα. Μαζί έχτιζαν το σπίτι τους, πήγαιναν στο εξοχικό, γιόρταζαν τα γενέθλια. Μερικές φορές τσακώνονταν για μικροπράγματα, αλλά πάντα συμφιλιώνονταν. Η Νατάλια ήταν σίγουρη: είχαν μια αξιόπιστη και ισχυρή οικογένεια.
Εκείνη την ημέρα, επιστρέφοντας από τη δουλειά, έβγαλε ως συνήθως από το γραμματοκιβώτιο τις εφημερίδες και τους λογαριασμούς. Αλλά ανάμεσα στην βαρετή αλληλογραφία βρισκόταν ένα φάκελος χωρίς αποστολέα. Το γραφικό χαρακτήρα ήταν τακτοποιημένο, λίγο σχολικό. Η Νατάλια σκέφτηκε ότι ήταν λάθος και άνοιξε το φάκελο στην κουζίνα, ενώ έβαζε τσάι.
Διαβάζοντας τις πρώτες γραμμές, της έπεσε η κούπα.
«Γεια σου, με λένε Μαρίνα. Δεν με ξέρεις, αλλά ο άντρας σου, ο Ολέγκ, είναι ο πατέρας μου».
Η Νατάλια ξαναδιάβασε το γράμμα αρκετές φορές, χωρίς να πιστεύει στα μάτια της. Η κοπέλα έγραφε ότι ήταν 19 ετών, ότι είχε ζήσει όλη της τη ζωή μόνο με τη μητέρα της, και πρόσφατα αυτή της είχε ομολογήσει ότι ο πατέρας της ήταν ζωντανός και είχε οικογένεια. Και ότι τον έλεγαν Όλεγκ.
Όλα μέσα της κατέρρευσαν. Κοίταξε τις φωτογραφίες της οικογένειάς τους που ήταν στο ράφι. «Πώς είναι δυνατόν;» σκέφτηκε. «Αλήθεια, τόσα χρόνια ζούσε δίπλα μου ένας άνθρωπος που έκρυβε ένα ολόκληρο κομμάτι της ζωής του;»
Το βράδυ, όταν ο Ολέγκ επέστρεψε, η Νατάλια καθόταν στην κουζίνα με το γράμμα στα χέρια.
«Τι σημαίνει αυτό;» Η φωνή της έτρεμε.
Ο Ολέγκ διάβασε το γράμμα και χλώμιασε. Έμεινε σιωπηλός για τόσο πολύ, που η Νατάλια άκουγε μόνο το τικ τακ του ρολογιού στον τοίχο.
«Ναι… είναι αλήθεια», είπε τελικά.
Αυτά τα λόγια την χτύπησαν πιο δυνατά από μια κραυγή.
Ο Ολέγκ ομολόγησε ότι πριν γνωρίσει τη Νατάλια είχε μια ερωτική σχέση. Η κοπέλα έμεινε έγκυος, αλλά τσακώθηκαν και εκείνος έφυγε. Ήταν νέος, φοβισμένος και δεν τόλμησε να αναλάβει την ευθύνη. Δεν είχε δει ποτέ την κόρη του. Και μετά γνώρισε τη Νατάλια και ξεκίνησε μια νέα ζωή.
«Ήθελα να ξεχάσω», είπε σιγά-σιγά.
«Φοβόμουν να σε χάσω».
Η Νατάλια τον κοίταζε και δεν μπορούσε να τον αναγνωρίσει. Ο άνθρωπος στον οποίο εμπιστευόταν περισσότερο από όλους, αποδείχθηκε ξένος.
Οι επόμενες μέρες πέρασαν σε μια καταθλιπτική σιωπή. Τα παιδιά δεν καταλάβαιναν τίποτα, αλλά ένιωθαν την ψυχρότητα μεταξύ των γονιών τους. Η Νατάλια πήγαινε στη δουλειά σαν σε ομίχλη, ερχόταν στο σπίτι και ξαναδιάβαζε το γράμμα. Στο τέλος του γράμματος η Μαρίνα έγραφε: «Δεν θέλω να καταστρέψω την οικογένειά σας. Θέλω απλώς να μάθω ποιος είναι ο πατέρας μου».
Στην ψυχή της Νατάλιας μάχονταν αντιφάσεις. Μισούσε τον άντρα της για το ψέμα, αλλά καταλάβαινε ότι το κορίτσι δεν φταίει.
Μετά από μια εβδομάδα είπε:
— Αν θέλεις να διορθώσεις έστω και κάτι, συνάντησέ την.
Ο Ολέγκ συμφώνησε.
Η συνάντηση ορίστηκε σε ένα μικρό καφέ. Η Νατάλια πήγε μαζί με τον άντρα της. Φοβόταν ότι δεν θα αντέξει, αλλά δεν μπορούσε να μείνει στο σπίτι. Όταν η Μαρίνα μπήκε στην πόρτα, η Νατάλια πάγωσε.
Η κοπέλα ήταν σαν αντίγραφο του Ολέγκ στα νιάτα του: τα ίδια μάτια, το ίδιο χαμόγελο.
Καθίσαν στο τραπέζι. Για πολλά λεπτά έμειναν σιωπηλοί. Η Μαρίνα μίλησε πρώτη:
— Δεν σε κατηγορώ. Απλά ήθελα να μάθω ποιος είναι ο πατέρας μου.
Τα χέρια του Ολέγκ έτρεμαν. Με δυσκολία είπε:
— Συγχώρεσέ με. Ήμουν αδύναμος και φοβισμένος. Δεν αξίζω να ονομάζομαι πατέρας σου.
Δάκρυα λάμψαν στα μάτια της κοπέλας. Η Νατάλια τους κοίταξε και κατάλαβε: όσο και αν της ήταν οδυνηρό, η αλήθεια έπρεπε να ειπωθεί.
Μετά τη συνάντηση επέστρεψαν στο σπίτι σιωπηλοί. Η Νατάλια κοίταζε έξω από το παράθυρο του αυτοκινήτου και σκεφτόταν: «Θα μπορέσω να συγχωρήσω; Θα μπορέσω να ζήσω γνωρίζοντας ότι όλη η ιστορία μας βασίστηκε σε μια αδιαφώτιστη συμφωνία;»
Αυτό το γράμμα άλλαξε την οικογένειά τους για πάντα. Η Νατάλια κατάλαβε: το παρελθόν δεν μπορεί να σβηστεί. Πάντα θα βρίσκει τον δρόμο του στο παρόν. Το ερώτημα είναι μόνο αν θα έχει τη δύναμη να το δεχτεί.
