Όταν ο Μπεν ξύπνησε εκείνο το πρωί, το σπίτι ήταν πολύ ήσυχο. Δίπλα στο κρεβάτι του υπήρχε ένα κενό, εκεί που πάντα ξάπλωνε ο Μάρλι, ο κοκκινομάλλης σκύλος με τα έξυπνα μάτια και την αιώνια συνήθεια να κοιμάται με το κεφάλι πάνω στα πόδια του. Η πόρτα του κήπου ήταν μισάνοιχτη. Η μαμά είπε ότι ίσως κάποιος ξέχασε να την κλείσει.
Τον έψαχναν όλη μέρα — στους δρόμους, στο πάρκο, βάζοντας αφίσες στα δέντρα. Ο Μπεν δεν μπορούσε να μιλήσει χωρίς να έχει κόμπο στο λαιμό. Ζωγράφιζε το πρόσωπό του με μαρκαδόρο και έβαζε αφίσες σε όλη τη γειτονιά, ενώ το βράδυ καθόταν στην πύλη και περίμενε μέχρι να σκοτεινιάσει.
Πέρασε μια εβδομάδα. Η ελπίδα είχε σχεδόν σβήσει.
Και ξαφνικά η μαμά τον φώναξε:
— Μπεν, έλα εδώ, γρήγορα!
Ο Μάρλι στεκόταν στην πύλη. Βρώμικος, κουρασμένος, αλλά κουνώντας την ουρά του, σαν να μην είχε συμβεί τίποτα. Ο Μπεν έτρεξε προς αυτόν, τον αγκάλιασε, τον έσφιξε κοντά του και ξαφνικά παρατήρησε: στο κολάρο του — ένα χαρτάκι δεμένο με νήμα.
Το χέρι του έτρεμε καθώς το ξεδίπλωνε.
Στο κομμάτι χαρτί, που είχε σκιστεί από ένα τετράδιο, ήταν γραμμένο με ακανόνιστο γραφικό χαρακτήρα:
«Τον βρήκα έξω από το μαγαζί. Με έφερε σπίτι όταν δεν ένιωθα καλά. Ευχαριστώ για έναν τέτοιο φίλο».
Κάτω υπήρχε η υπογραφή: «Λούκας, 8 ετών».
Ο Μπεν κάθισε για πολύ ώρα κοιτάζοντας το σημείωμα. Ο Μάρλι έβαλε το κεφάλι του στα γόνατά του, ενώ η μαμά του σκούπισε σιωπηλά τα μάτια της. Μερικές φορές, για να βοηθήσεις κάποιον, αρκεί απλά να είσαι δίπλα του — ακόμα κι αν είσαι μόνο ένας σκύλος.
