Όταν ο Ίθαν είδε εκείνο το αρκουδάκι στη μικρή αγορά παλαιοπωλείων, κατάλαβε αμέσως — ήταν κάτι ξεχωριστό.
Μαλακή, ξεθωριασμένη γούνα, λίγο στραβή μυτούλα, μάτια από σκούρο γυαλί — κάτι ζωντανό, σχεδόν ανθρώπινο, υπήρχε μέσα του.
Ο πωλητής είπε πως το αρκουδάκι ήταν πάνω από πενήντα ετών και ανήκε κάποτε σε ένα κορίτσι από την Ευρώπη που έχασε την οικογένειά της στον πόλεμο.
Η μητέρα προσπάθησε να τον αποτρέψει:
«Είναι παλιό, σκονισμένο — θα σου πάρω καινούργιο».
Μα ο Ίθαν το κράτησε σφιχτά και ψιθύρισε:
«Είναι λυπημένο. Θέλω να το κάνω ξανά χαρούμενο».
Από τότε, το αρκουδάκι δεν τον άφησε στιγμή.
Ο Ίθαν κοιμόταν μαζί του, το έπαιρνε στο σχολείο στο σακίδιο, το έβαζε δίπλα του όταν έτρωγε.
Μια νύχτα όμως, έπεσε από το κρεβάτι.
Όταν έσκυψε να το σηκώσει, άκουσε έναν απαλό μεταλλικό ήχο — σαν κάτι να χτύπησε μέσα στο παιχνίδι.
Η περιέργεια νίκησε.
Την επόμενη μέρα πήρε ένα μικρό ψαλίδι και έκοψε προσεκτικά τη ραφή στην πλάτη του αρκούδου.
Αντί για γέμισμα, ένιωσε ένα σφιχτό δεματάκι, τυλιγμένο σε παλιό ύφασμα.
Όταν το ξεδίπλωσε, έπεσε ένα μικροσκοπικό ασημένιο μενταγιόν και ένα κιτρινισμένο χαρτάκι.
Πάνω στο σημείωμα, γραμμένο με καθαρά γράμματα, έλεγε:
«Αν διαβάζεις αυτό, σημαίνει ότι το αρκουδάκι μου βρήκε νέο φίλο.
Πρόσεξέ το.
Και μέσα στο μενταγιόν είναι η πιο πολύτιμη ανάμνησή μου.»
Ο Ίθαν άνοιξε το μενταγιόν — μέσα υπήρχε μια μικρή φωτογραφία ενός κοριτσιού με φιόγκο στα μαλλιά και η επιγραφή στο πίσω μέρος: “Martha, 1942”.
Όταν η μητέρα έδειξε το εύρημα στον παλαιοπώλη, εκείνος σιώπησε για ώρα, έπειτα είπε ήσυχα ότι τέτοια παιχνίδια χρησιμοποιούνταν μερικές φορές σαν κρυψώνες για οικογενειακά κειμήλια στον πόλεμο.
Μα αυτό που βρήκε ο Ίθαν μετά από ογδόντα χρόνια δεν ήταν απλώς κειμήλιο — ήταν ένα κομμάτι μιας άλλης ζωής, φυλαγμένο μέσα στη μνήμη του λούτρινου ζώου.
Από τότε, το αρκουδάκι κάθεται ξανά στο ράφι, μα τώρα κάτω από γυάλινο θόλο.
Κι ο Ίθαν λέει πως κάποιες νύχτες του φαίνεται πως το παιχνίδι… χαμογελά.
