Αυτό το μέρος θεωρούνταν πάντα επικίνδυνο.
Ο παλιός καταρράκτης στα όρια της πόλης — αγαπημένος τόπος για τουρίστες και εφήβους, αλλά οι ντόπιοι ήξεραν: αν κάνεις ένα βήμα πέρα από το κιγκλίδωμα, το έδαφος μπορεί να υποχωρήσει.
Πολύ γλιστερό, πολύ κοντά στην άκρη.
Η Άννα ήρθε εκεί για πρώτη φορά με τον γιο της.
Ο μικρός Μίσα ήταν ενθουσιασμένος: το νερό βούιζε, στον αέρα αιωρούταν ένα ουράνιο τόξο από ψιλή ομίχλη, όλα έμοιαζαν ζωντανά.
Γελούσε, έτρεχε μπροστά, προσπαθώντας «να πιάσει το ουράνιο τόξο με τα χέρια».
Μαζί τους ήταν ο Ρεξ — ένα γέρικο, καλοσυνάτο και ήρεμο σκυλί.
Περπατούσε δίπλα τους όλη τη διαδρομή, σαν να ήξερε ότι η ευθύνη για το παιδί ήταν δική του.
— Μίσα, μην πλησιάζεις τόσο! — φώναξε η Άννα.
Αλλά το αγόρι δεν την άκουσε. Του φαινόταν πως αν πλησίαζε λίγο ακόμη, θα έβλεπε το νερό να πέφτει «στην καρδιά του κόσμου».
Ξαφνικά — ένα κρακ.
Το χώμα κάτω από τα πόδια του υποχώρησε και ο Μίσα γλίστρησε προς τα κάτω, κρατώντας τις βρεγμένες ρίζες.
Η Άννα ούρλιαξε.
Έτρεξε προς το χείλος, αλλά το έδαφος συνέχισε να θρυμματίζεται.
Ο Ρεξ πήδηξε πρώτος.
Έφτασε στο άκρο, γάβγισε και μετά πήδηξε στο μικρό προεξέχον σημείο όπου το παιδί κρατιόταν.
Η Άννα δεν πίστευε στα μάτια της — ο γέρικος σκύλος στεκόταν πάνω από το νερό, ισορροπώντας με την ουρά του και κρατώντας με τα δόντια το μανίκι του παιδιού.
Ο Μίσα κρεμόταν, και κάτω του βρυχιόταν ο καταρράκτης.
Τα δευτερόλεπτα έμοιαζαν αιώνες.
Η Άννα, χωρίς να συνειδητοποιεί τι κάνει, σύρθηκε πιο κοντά και άρπαξε τον γιο της από τον ώμο.
Ο σκύλος γρύλισε, πίεσε τα πόδια του.
Και — ένα τράβηγμα.
Το αγόρι βρέθηκε στο έδαφος.
Ο Ρεξ έπεσε δίπλα του, λαχανιασμένος.
Έτρεμε, αλλά τα μάτια του ήταν ήρεμα — σαν να ήταν αυτό απλώς θέμα τιμής.
Μετά ήρθαν οι διασώστες.
Οι ντόπιοι έλεγαν ότι ήταν θαύμα που ο σκύλος δεν έπεσε.
Η Άννα σώπαινε, χαϊδεύοντας μόνο το κεφάλι του Ρεξ.
Την επόμενη μέρα επέστρεψαν στον καταρράκτη.
Ο Μίσα κρατούσε μια πέτρα, λεία σαν δάκρυ.
Την τοποθέτησε στην άκρη και είπε:
— Αυτό είναι το δώρο μου στον Ρεξ. Για να θυμάται πάντα το νερό ότι με έσωσε.
Από τότε, αν πας το πρωί στον καταρράκτη, μπορείς να δεις ένα μικρό ουράνιο τόξο να λαμπυρίζει στον ήλιο — ακριβώς εκεί όπου στεκόταν ο Ρεξ.
Και οι άνθρωποι λένε ότι είναι απλώς διάθλαση φωτός.
Αλλά η Άννα ξέρει: μερικές φορές το φως εμφανίζεται εκεί όπου κάποιος έκανε κάτι καλό — απλώς γιατί δεν μπορούσε να κάνει αλλιώς.
