Ένα ενδιαφέρον γεγονός, το οποίο σήμερα δεν γνωρίζουν όλοι: στα παλιά μεταλλικά κρεβάτια, το πλέγμα σχεδόν ποτέ δεν τεντωνόταν σε όλο το μήκος του κρεβατιού. Σε μία άκρη παρέμενε πάντα ένα κενό, το οποίο πολλοί θεωρούσαν είτε ελάττωμα είτε περίεργη οικονομία υλικού.
Στην πραγματικότητα, όμως, ήταν μια μελετημένη απόφαση και όχι τυχαίο.
Οι σχεδιαστές άφηναν σκόπιμα αυτό το κενό για να διευκολύνουν την εργασία με το μεταλλικό πλέγμα. Το πλέγμα στερεωνόταν με ελατήρια ή άγκιστρα, και όταν ήταν απαραίτητο να το σφίξουν, να αντικαταστήσουν τα παλιά στηρίγματα ή να ανανεώσουν πλήρως το πλέγμα, όλα αυτά γίνονταν ακριβώς μέσω αυτού του ελεύθερου διαστήματος. Χάρη σε αυτή τη διάταξη, η επισκευή διαρκούσε λίγα λεπτά.
Επιπλέον, σε πολλά μοντέλα, αυτό το τμήμα χρησιμοποιούνταν για τη ρύθμιση της έντασης. Αν το πλέγμα άρχιζε να χαλαρώνει, μπορούσε να τεντωθεί ελαφρώς ή, αντίθετα, να χαλαρώσει, επιτυγχάνοντας την επιθυμητή σκληρότητα.
Σε ορισμένες οικογένειες, σε αυτό το άνοιγμα τοποθετούσαν ακόμη και μια ξύλινη σανίδα για να κάνουν την επιφάνεια πιο σκληρή, ειδικά αν το κρεβάτι χρησιμοποιούνταν από ηλικιωμένους ή για τους επισκέπτες.
Έτσι, το κενό διάστημα δεν ήταν καθόλου «ατέλεια». Αντίθετα, ήταν μέρος μιας λειτουργικής, πρακτικής κατασκευής. Χάρη σε αυτή την απλή, αλλά καλά μελετημένη λύση, τα μεταλλικά κρεβάτια χρησίμευαν για δεκαετίες και επισκευάζονταν εύκολα στο σπίτι, χωρίς ειδικά εργαλεία.