Ήταν ένας γάμος που όλοι συζητούσαν.
Αυτός ήταν 89 ετών, ένας ηλικιωμένος άνδρας με απαλό χαμόγελο και αδύναμο βήμα.
Αυτή ήταν 18 ετών, κόρη του παλιού του φίλου Βίκτορα.
Αυτού με τον οποίο κάποτε ήταν αχώριστοι — πολεμούσαν, έχτιζαν σπίτι, μεγάλωναν παιδιά.
Μετά το θάνατο του Βίκτορα, ο άντρας επισκεπτόταν συχνά την οικογένεια του φίλου του — βοηθούσε, έφερνε τρόφιμα, πλήρωνε για τη μόρφωση της κοπέλας.
Όλοι το θεωρούσαν καλοσύνη.
Μέχρι που μια μέρα έμαθαν ότι της είχε κάνει πρόταση γάμου.
Όταν η είδηση διαδόθηκε, κανείς δεν το πίστευε.
Αλλά εκείνος επέμενε.
«Απλά θέλω να μην μείνει μόνη», έλεγε σε όλους.
Η μέρα του γάμου ήταν ζεστή.
Στον χώρο του ληξιαρχείου είχαν μαζευτεί φωτογράφοι, δημοσιογράφοι, περίεργοι.
Η κοπέλα στεκόταν ακίνητη με το λευκό της φόρεμα, ενώ αυτός, στηριζόμενος στο μπαστούνι του, την κρατούσε από το χέρι.
Όταν ξεκίνησε η τελετή, όλοι περίμεναν ότι θα έκλαιγε ή θα αρνιόταν.
Αλλά εκείνη είπε «Ναι».
Η φωνή της ήταν αδύναμη, σχεδόν αθόρυβη.
Μετά την τελετή, κατά τη διάρκεια του δεξιώματος, ο άντρας ζήτησε το μικρόφωνο.
Οι καλεσμένοι σιώπησαν.
Κοίταξε όλους, μετά την κοίταξε και είπε:
«Υποσχέθηκα στον πατέρα της ότι δεν θα μείνει ποτέ μόνη.
Και το κράτησα.
Αλλά τώρα φεύγω».
Όλοι αντάλλαξαν ματιές.
Χαμογέλασε, έβαλε το χέρι του στον ώμο της και πρόσθεσε ήρεμα:
«Το δώρο μου σε σένα είναι η ελευθερία.
Είσαι ενήλικη τώρα.
Και ό,τι έκανα ήταν για να μπορέσεις να ξεκινήσεις τη δική σου ζωή, και να μην είσαι χρέος σε κάποιον άλλο».
Λίγες μέρες μετά πέθανε στον ύπνο του.
Δεν άφησε διαθήκη, εκτός από ένα γράμμα που περιείχε μόνο μία πρόταση:
«Η αγάπη δεν είναι κατοχή, αλλά προστασία».
Έκλαψε για πολύ ώρα.
Και μετά μπήκε στο πανεπιστήμιο, όπου για ένα χρόνο ακόμα μιλούσαν για τον «σκανδαλώδη» γάμο της.
