Στην αρχή νόμιζαν πως ήταν αστείο.
Ένα βίντεο εμφανίστηκε στη συνομιλία της πόλης — από κάμερες ασφαλείας.
Στο βίντεο — ένα άλογο. Κανονικό, καστανό. Στεκόταν μπροστά στο ασανσέρ, στον έβδομο όροφο μιας πολυκατοικίας, κούναγε προσεκτικά τα πόδια του και κοίταζε τις πόρτες, σαν να περίμενε.
Κάποιοι έλεγαν πως ήταν μοντάζ. Άλλοι — διαφήμιση, κάτι ιογενές.
Μα ύστερα την ξαναείδαν.
Το ίδιο βράδυ, στον ίδιο όροφο. Στεκόταν ήρεμη, σαν να ήξερε ακριβώς τι έκανε.
Λίγες μέρες μετά, εγώ, που μένω στον πέμπτο, αποφάσισα να το ελέγξω ο ίδιος.
Ανέβηκα. Ο διάδρομος μύριζε υγρασία, τα φώτα τρεμόπαιζαν. Και πράγματι — ίχνη. Πραγματικές οπλές. Υγρές, τυπωμένες στο λινόλεουμ.
Και στον τοίχο — ένα σημείωμα: «Μην φοβάστε. Περιμένει.»
Οι γείτονες ψιθύριζαν: «Ίσως έφυγε από κάποιο αγρόκτημα; Ίσως κάποιος την κρατάει στη σοφίτα;»
Μα κανείς δεν άκουσε ποτέ ήχους, εκτός από βήματα. Αργά, σταθερά.
Μια νύχτα ξύπνησα από έναν απαλό χτύπο — σαν κάποιος να περπατούσε αργά στον διάδρομο.
Κοίταξα έξω: μέσα στο μισοσκόταδο — μια σιλουέτα. Η χαίτη της έλαμπε στο αχνό φως.
Το άλογο στάθηκε μπροστά στην πόρτα του διαμερίσματος 73, κοίταξε, σαν να σκεφτόταν, κι έπειτα έφυγε αργά πίσω προς το ασανσέρ.
Την επόμενη μέρα δεν άντεξα. Χτύπησα την πόρτα του 73.
Μου άνοιξε μια ηλικιωμένη γυναίκα, με τρεμάμενα χέρια και ήρεμα μάτια.
Τη ρώτησα αν είχε δει… ένα άλογο.
Πάγωσε για λίγο, μετά χαμογέλασε:
— Μάλλον είναι το δικό μου.
Αποδείχθηκε ότι η κόρη της δούλευε με άλογα και είχε πεθάνει πριν τρία χρόνια, σε έναν στάβλο έξω από την πόλη.
Από τότε η γυναίκα ζει μόνη της.
Κάθε βράδυ, είπε, ακούει τα χτυπήματα των οπλών έξω από την πόρτα.
«Δεν τρομάζω», πρόσθεσε. «Απλώς επιστρέφει στο σπίτι.»
Δεν ξαναείδα εκείνο το άλογο.
Όμως μερικές φορές, περνώντας από τον έβδομο όροφο, νιώθω μια παράξενη μυρωδιά — σανό και κρύος αέρας.
Κι αν προσέξεις, μπορείς να ακούσεις ρυθμικά βήματα.
Αργά, σταθερά — σαν κάποιος να ψάχνει ακόμη εκείνη που περιμένει πίσω από την πόρτα.
