Θυμάμαι ότι, όταν ήμουν μικρή, στην ντουλάπα της γιαγιάς μου κρέμονταν παλιά παπλώματα, και όλα είχαν ένα κοινό χαρακτηριστικό: στο κέντρο ή κοντά στο πάνω άκρο τους υπήρχε ένα μικρό ρομβοειδές κομμάτι υφάσματος. Τότε μου φαινόταν παράξενο: γιατί να χαλάσεις ένα καινούργιο πράγμα; Αλλά αργότερα έμαθα ότι αυτές οι κοπές είχαν μια πολύ πρακτική χρήση και με τον καιρό έγιναν ακόμη και παράδοση.
Παλαιότερα, τα καλύμματα κρεβατιού ράβονταν κυρίως από φυσικά υλικά — λινό, βαμβάκι ή βαμβακερό ύφασμα. Τα κλινοσκεπάσματα ήταν βαριά και η φροντίδα τους απαιτούσε πολύ χρόνο. Για να διευκολυνθεί η καθημερινή χρήση, στο κέντρο του καλύμματος κρεβατιού γινόταν μια μικρή ρομβοειδής ή τετράγωνη κοπή. Μέσω αυτής της κοπής ήταν δυνατό να ισιώσει γρήγορα το κάλυμμα, να ευθυγραμμιστούν τα άκρα ή να διορθωθούν οι πτυχώσεις, χωρίς να ξεκούμπωνεται εντελώς το κάλυμμα.
Αυτή η κοπή είχε και μια άλλη σημαντική λειτουργία — τον αερισμό. Τα φυσικά παπλώματα, γεμισμένα με πούπουλα ή βαμβάκι, χρειάζονταν «αναπνοή». Μέσα από αυτά τα ρόμβους έμπαινε περισσότερος αέρας, χάρη στον οποίο το γέμισμα δεν υγραίνονταν και δεν σχηματίζονταν σβώλοι. Το πάπλωμα παρέμενε πιο αφράτο και διαρκούσε πολύ περισσότερο.
Επιπλέον, οι κοπές γίνονταν ένα είδος διακοσμητικού στοιχείου. Εκείνη την εποχή, τα υφάσματα ήταν κυρίως μονόχρωμα ή διακοσμημένα με απλά floral μοτίβα, και οι νοικοκυρές προσπαθούσαν να δώσουν στα λευκά είδη μια προσωπική πινελιά.
Τα ρόμβους συχνά ήταν διακοσμημένα με δαντέλα, κεντημένα με σταυροβελονιά ή πλαισιωμένα με χρωματιστή κορδέλα. Αυτό πρόσθετε μια ιδιαίτερη γοητεία στο κάλυμμα και το έκανε πιο εορταστικό.
Με την πάροδο του χρόνου, όταν εμφανίστηκαν φερμουάρ, κουμπιά και άλλα σύγχρονα κλεισίματα, η ανάγκη για τέτοιες κοπές εξαφανίστηκε και τα καλύμματα έγιναν ολόκληρα. Αλλά κάποτε αυτά τα μικρά ρόμβους ήταν πραγματική σωτηρία για τις νοικοκυρές, συνδυάζοντας πρακτικότητα και ομορφιά.