Όταν ο Μάικλ μετακόμισε στο καινούργιο του σπίτι, περίμενε τις συνηθισμένες εκπλήξεις: τσακισμένα πατώματα, διαρροές στους σωλήνες, ίσως και κάποιο ποντίκι. Αυτό που δεν περίμενε ήταν να βρει κάτι που λάμπει στο χώμα ενώ φύτευε ντομάτες στην αυλή.
Αρχικά, νόμιζε ότι ήταν απλώς ένα παλιό μέταλλο. Αλλά όταν έσκαψε πιο βαθιά, τα δάχτυλά του έκλεισαν γύρω από ένα χρυσό δαχτυλίδι. Ένα βέρα.
Ήταν παλιό, γρατσουνισμένο, αλλά η χάραξη στο εσωτερικό του ήταν ακόμα ευανάγνωστη: «Για πάντα, Λ & Τζ.»
Ο Μάικλ σύρριξε τα φρύδια. Δεν ήταν παντρεμένος και ήξερε ότι ο προηγούμενος ιδιοκτήτης, ένας ηλικιωμένος χήρος ονόματι κ. Κάρτερ, δεν είχε αναφέρει τίποτα για ένα χαμένο δαχτυλίδι.
Εκείνο το βράδυ, η περιέργεια τον κέρδισε. Έψαξε τα αρχεία ιδιοκτησίας. Το σπίτι ανήκε στην οικογένεια Κάρτερ για δεκαετίες. Αλλά πριν από αυτό, στη δεκαετία του 1960, ανήκε σε ένα νεαρό ζευγάρι: τον Λέοναρντ και τη Τζούλια.
L & J.
Ο Μάικλ ένιωσε ένα σφίξιμο στο στομάχι.
Την επόμενη μέρα, ρώτησε τους γείτονες. Οι περισσότεροι ήταν πολύ νέοι για να θυμούνται, αλλά μια ηλικιωμένη γυναίκα, η κυρία Ντόναχιου, στηριζόμενη στο μπαστούνι της, ψιθύρισε: «Α, τους θυμάμαι. Ήταν τόσο ερωτευμένοι. Αλλά η Τζούλια εξαφανίστηκε, έτσι απλά. Τη μια μέρα ήταν εδώ, την άλλη είχε φύγει. Ο Λέοναρντ δεν ξαναμίλησε ποτέ για αυτό».
Ο Μάικλ γύρισε το δαχτυλίδι στην παλάμη του. Το είχε βγάλει η Τζούλια; Το είχε χάσει; Ή το είχε θάψει επίτηδες;
Αργά εκείνο το βράδυ, ανίκανος να κοιμηθεί, επέστρεψε στον κήπο με έναν φακό. Έσκαψε πιο βαθιά στο σημείο όπου είχε βρει το δαχτυλίδι, το χώμα ήταν υγρό και βαρύ. Λίγα μέτρα πιο κάτω, το φτυάρι του χτύπησε κάτι σκληρό.
Ένα άλλο αντικείμενο.
Δεν ήταν κόσμημα. Ήταν ένα μικρό μεταλλικό κουτί.
Με τα χέρια του να τρέμουν, ο Μάικλ το άνοιξε. Μέσα υπήρχαν παλιές φωτογραφίες — η Τζούλια να χαμογελάει στον κήπο, ο Λέοναρντ να την κρατάει σφιχτά — και γράμματα δεμένα με κορδέλα. Το τελευταίο γράμμα ήταν ημιτελές, με το μελάνι μουτζουρωμένο, σαν να είχε γραφτεί βιαστικά.
«Αν κάποιος το βρει αυτό, να ξέρει ότι δεν έφυγα ποτέ από επιλογή…»
Ο Μάικλ κάθισε πίσω, με τον κρύο αέρα της νύχτας να τον περιβάλλει. Το μυστήριο της εξαφάνισης της Τζούλια δεν ήταν απλώς κουτσομπολιό — ήταν θαμμένο κάτω από τα πόδια του.
Και τώρα, το ίδιο και η αλήθεια, που περίμενε να αποκαλυφθεί.
