Η Άννα ήταν παντρεμένη με τον Ντάνιελ για δώδεκα χρόνια. Η ζωή τους ήταν σταθερή — δουλειά, σπίτι, οικογενειακά δείπνα. Όχι τέλεια, αλλά ασφαλής. Γι’ αυτό, όταν ένα πρωί βρήκε ένα διπλωμένο κομμάτι χαρτί στην τσέπη του σακακιού του, τα χέρια της έτρεμαν.
Ήταν ένα γράμμα. Χειρόγραφο. Και ξεκινούσε με τις λέξεις: «Αγαπημένη μου…»
Το στομάχι της ανακατεύτηκε. Ξεφύλλισε τη σελίδα, περιμένοντας να διαβάσει για προδοσία, για άλλη γυναίκα. Αλλά το γράμμα δεν ανέφερε ονόματα. Μιλούσε για μακρινούς περιπάτους, για μουσική, για αναμνήσεις πολύ εύθραυστες για να τις αφήσει να φύγουν.
Η Άννα ένιωσε ένα σφίξιμο στο στήθος. Ο Ντάνιελ δεν ήταν ποτέ τύπος που έγραφε λουλουδάτα λόγια. Γιατί να το κρύψει αυτό; Γιατί να το κρατήσει στο σακάκι του;
Εκείνο το βράδυ, δεν είπε λέξη. Αντ’ αυτού, τον παρακολουθούσε. Κάθε ματιά, κάθε χαμόγελο, τώρα της φαινόταν φορτωμένο. Όταν τελικά βγήκε για βόλτα, τον ακολούθησε από απόσταση, με την καρδιά της να χτυπάει δυνατά.
Ο Ντάνιελ δεν πήγε πουθενά ύποπτο. Πήγε στο πάρκο. Στο παλιό παγκάκι όπου είχαν συναντηθεί για πρώτη φορά ως έφηβοι.
Κάθισε, έβγαλε το γράμμα και το διάβασε αργά κάτω από το φως του δρόμου.
Η Άννα πλησίασε, με δάκρυα στα μάτια. «Για ποιον είναι, Ντάνιελ;» ψιθύρισε.
Αυτός ξαφνιάστηκε, αλλά το πρόσωπό του μαλάκωσε. «Είναι για σένα.»
Η ανάσα της κόπηκε.
Της εξήγησε, διστακτικά. Μήνες νωρίτερα, η Άννα είχε ομολογήσει ότι μερικές φορές ένιωθε ότι ο γάμος τους είχε χάσει τη λάμψη του. Ότι της έλειπε ο τρόπος που ήταν τα πράγματα παλιά. Ο Ντάνιελ δεν ήξερε πώς να βρει τα σωστά λόγια εκείνη τη στιγμή. Έτσι άρχισε να τα γράφει, γράμμα-γράμμα, προσπαθώντας να της θυμίσει — και στον εαυτό του — γιατί την είχε ερωτευτεί.
Το γράμμα που βρήκε ήταν ένα που δεν είχε το θάρρος να της δώσει ακόμα.
Η Άννα έπεσε στο παγκάκι δίπλα του, συγκλονισμένη. Ο φόβος της προδοσίας μετατράπηκε σε κάτι εντελώς διαφορετικό: την ήσυχη, οδυνηρή συνειδητοποίηση ότι η αγάπη δεν ξεθωριάζει — απλά μερικές φορές κρύβεται, περιμένοντας να εκφραστεί ξανά.
