Το μεσημέρι ήταν διαυγές και χρυσό.
Ο ποταμός λάμπει σαν καθρέφτης, στον οποίο αντανακλάται ο ουρανός και το λευκό φόρεμα που περπατά αργά πάνω στην παλιά γέφυρα.
Όλο το χωριό είχε μαζευτεί στην όχθη — όλοι ήθελαν να δουν πώς θα περπατούσαν μαζί, χέρι-χέρι.
Ο γαμπρός περπατούσε λίγο μπροστά, οδηγώντας προσεκτικά τη νύφη.
Φοβόταν να κοιτάξει κάτω — οι σανίδες κάτω από τα πόδια του γκρίνιαζαν,
αλλά το γέλιο της διέσπασε την ανησυχία, σαν μια ηλιαχτίδα μέσα από την ομίχλη.
Τα παιδιά πετούσαν πέταλα, οι γέροι χαιρετούσαν από την ακτή,
ο αρμονιστής, στέκοντας στην πύλη, έπαιζε σιγανά μια μελωδία, γνωστή σε όλους.
Ο αέρας ήταν γεμάτος με το άρωμα της πασχαλιάς και κάτι εορταστικό, σχεδόν εύθραυστο.
Η γέφυρα έτρεμε.
Αρχικά ελαφρά, σαν να έτρεξε ο άνεμος πάνω στο νερό.
Και μετά — βαριά, σαν καρδιά που έχασε έναν χτύπο.
Οι άνθρωποι πάγωσαν.
Κάπου μια γυναίκα φώναξε.
Ο ήχος ενός κρότου έσχισε τον αέρα, και την ίδια στιγμή όλα άρχισαν να περιστρέφονται — η βέλα, τα λουλούδια, οι σανίδες, τα χέρια.
Ο ποταμός τους πήρε σε μια στιγμή.
Το λευκό φόρεμα αναβόσβησε στο νερό σαν σύννεφο και εξαφανίστηκε.
Και στην όχθη έμεινε μόνο η σιωπή, πυκνή σαν καπνός μετά από πυρκαγιά.
Αυτός βγήκε πρώτος.
Κρατούσε το χέρι της, αλλά το ρεύμα ήταν πιο δυνατό.
Η κραυγή του αντηχούσε για πολύ στις παραποτάμιες καλαμιές, μέχρι που έγινε απλώς ηχώ.
Εκείνο το βράδυ, πάνω από το ποτάμι, άναβε ένα φως.
Κάποιος είπε ότι είχε επιστρέψει. Κάθισε σε ένα κομμάτι της γέφυρας και άναψε μια λάμπα.
Καθόταν για ώρα, κοιτάζοντας το νερό, σαν να περίμενε να αναδυθεί η σιλουέτα της από τα βάθη.
Μετά από λίγες μέρες, το νερό παρέσυρε και τις τελευταίες σανίδες.
Αλλά κάθε φθινόπωρο, όταν ομίχλη καλύπτει το ποτάμι,
οι άνθρωποι λένε ότι βλέπουν μια νύφη ντυμένη στα λευκά να περπατά πάνω σε μια αόρατη γέφυρα,
και δίπλα της έναν άντρα που την κρατάει από το χέρι.
Περπατούν αργά, σαν ο χρόνος να περιμένει ακόμα
να ολοκληρωθεί επιτέλους αυτή η μετάβαση.