Στεκόταν στην είσοδο του σούπερ μάρκετ, τυλιγμένη σε ένα μαντήλι, ξεθωριασμένο μέχρι να γίνει χρώματος ομίχλης. Ο άνεμος τράβαγε το πλαστικό ποτήρι από τα χέρια της, έσκιζε το σελοφάν, έσπρωχνε τη σκόνη στο πεζοδρόμιο. Μια γυναίκα περνούσε από δίπλα, κρατώντας μια τσάντα με γάλα και ψωμί, όταν άκουσε ένα ήσυχο:
«Μπορείτε να με βοηθήσετε με λίγα ψιλά, παρακαλώ;»
Σταμάτησε, χωρίς να καταλάβει αμέσως γιατί η καρδιά της τρεμόπαιξε. Η φωνή ήταν γνωστή — κουρασμένη, αλλά κάπως απαλή, σαν να προερχόταν από κάπου από την παιδική της ηλικία. Κοίταξε πιο προσεκτικά: λεπτά δάχτυλα, τρεμάμενα χείλη, μάτια χρώματος γκρίζου βροχής. Και ξαφνικά ο κόσμος γύρω της έμοιαζε να σταμάτησε.
Μπροστά της δεν στεκόταν απλά μια άστεγη.
Μπροστά της στεκόταν η σχολική της φίλη — αυτή που κάποτε γελούσε πιο δυνατά από όλους, τραγουδούσε στις γιορτές, έγραφε ποιήματα σε καρό τετράδια.
Αυτή που ονειρευόταν να γίνει ηθοποιός, να φύγει για την πρωτεύουσα, να ζήσει κάτω από τα φώτα της δημοσιότητας.
Τώρα είχε σκασμένα χέρια και ένα βλέμμα που έκρυβε τα πάντα: κρύο, ντροπή και μια σιωπηλή ελπίδα.
Η γυναίκα δεν ήξερε τι να πει. Απλώς πλησίασε, έβγαλε το γάντι της και άγγιξε τα δάχτυλά της.
«Εσύ είσαι…», ψιθύρισε.
Η φίλη της κούνησε το κεφάλι και χαμογέλασε ελαφρά, σαν να ζητούσε συγγνώμη.
Στεκόντουσαν σιωπηλές, ενώ γύρω τους περνούσαν άνθρωποι, αυτοκίνητα, ο άνεμος.
Ο χρόνος φαινόταν να έχει διαλυθεί.
Μύριζε ψωμί και υγρασία, το φως διαπερνούσε τα σύννεφα, φωτίζοντας τα πρόσωπά τους.
Η γυναίκα της έτεινε μια σακούλα με φαγητό και χαρτονομίσματα, αλλά εκείνη δεν τα πήρε.
«Δεν ήρθα για αυτό», είπε σιγανά. «Απλά ήθελα κάποιος να με αναγνωρίσει. Μόνο μια φορά».
Γύρισε και έφυγε, διαλύοντας στο γκρίζο αέρα, ενώ η γυναίκα παρέμεινε ακίνητη — με το πακέτο, τη σιωπή και τον κόμπο στο λαιμό.
Άρχισε να χιονίζει απαλά, σχεδόν αβίαστα.
Και σε αυτή τη χιονοθύελλα, στον θόρυβο του δρόμου, στο φως των φανάριων, υπήρχε κάτι απείρως ζωντανό — και τρομακτικά ανθρώπινο.
