Το πρωινό ξεκίνησε ήρεμα. Άδεια εθνική οδός έξω από την πόλη, οι πρώτες ακτίνες του ήλιου, σταγόνες δροσιάς στο γρασίδι κατά μήκος του δρόμου. Οι κάμερες ασφαλείας κατέγραφαν τα συνηθισμένα: αυτοκίνητα, λίγους πεζούς, σιωπή.
Μέχρι που εμφανίστηκε εκείνη.
Στα πλάνα φαίνεται: ένας σκύλος ξεπροβάλλει από την άκρη του δρόμου. Λιγνός, με βρόμικο, ανακατεμένο τρίχωμα, σχισμένο περιλαίμιο και ανήσυχα μάτια. Τρέχει κατευθείαν στο οδόστρωμα, σαν να βρίσκεται σε πανικό.
Το πρώτο αυτοκίνητο φρενάρει απότομα, το δεύτερο στρίβει στο πλάι. Οι άνθρωποι φωνάζουν, κορνάρουν, κάποιος βγάζει το κινητό του νομίζοντας ότι το ζώο τρελάθηκε. Όμως ο σκύλος δεν φεύγει. Γαβγίζει, τρέχει ανάμεσα στις λωρίδες, δεν αφήνει κανένα όχημα να πλησιάσει.
Μετά από λίγα δευτερόλεπτα σταματά — ακριβώς στη μέση του δρόμου, απέναντι από ένα ασημί σεντάν — και αρχίζει να γαβγίζει πιο δυνατά.
Οι οδηγοί βγαίνουν εκνευρισμένοι.
— Μαζέψτε το από το δρόμο! — φωνάζει κάποιος.
— Θα δαγκώσει κανέναν! — λέει άλλος.
Αλλά ο σκύλος δεν κινείται. Μόνο γρυλίζει και κοιτάζει κάτω, κάτω από το αυτοκίνητο.
Ένας άνδρας πλησιάζει, σκύβει — και τινάζεται πίσω.
Κάτω από το όχημα, λίγα εκατοστά από το λάστιχο, βρίσκεται ένα παιδί.
Ένα αγόρι, τυλιγμένο σε κουβέρτα, με γρατζουνιές στο πρόσωπο, τα μάτια κλειστά.
Σε λίγα δευτερόλεπτα γίνεται ξεκάθαρο: δεν ήταν τυχαίο.
Λίγο πιο πέρα στον δρόμο — σημάδια ατυχήματος. Ένα αναποδογυρισμένο καροτσάκι, σπασμένα κιγκλιδώματα. Μια γυναίκα — η μητέρα του παιδιού — ουρλιάζει, ψάχνοντας απελπισμένα το γιο της, χωρίς να ξέρει πως είχε κυλήσει στο δρόμο.
Αν ο σκύλος δεν είχε πεταχτεί εκείνη τη στιγμή, το πρώτο αυτοκίνητο δε θα προλάβαινε να φρενάρει.
Όταν έφτασαν οι διασώστες, τράβηξαν το παιδί έξω — ανέπνεε.
Ο σκύλος στεκόταν δίπλα, τρέμοντας, χωρίς να κινείται, ώσπου το παιδί μεταφέρθηκε στους γιατρούς. Μετά απλώς κάθισε στο πλάι του δρόμου και κοίταξε μακριά, σαν να ήξερε ότι η αποστολή του είχε τελειώσει.
Αργότερα αποκαλύφθηκε πως ο σκύλος ζούσε εκεί κοντά πάνω από έναν χρόνο. Οι κάτοικοι έλεγαν πως κάθε πρωί εμφανιζόταν στην άκρη του δρόμου, ξάπλωνε και παρακολουθούσε τα αυτοκίνητα.
Και τότε μια γυναίκα τον αναγνώρισε. Ήταν ο σκύλος του αδελφού της, που είχε σκοτωθεί σ’ εκείνο το σημείο δύο χρόνια πριν.
Τώρα ζει με την οικογένεια του παιδιού που έσωσε.
Το αγόρι τον φωνάζει Σκάι, γιατί — όπως λέει — «ήρθε κατευθείαν από τον ουρανό».
Και κάθε φορά που η οικογένεια περνά απ’ αυτόν τον δρόμο, η Σκάι σηκώνει το κεφάλι της, σαν να ελέγχει ακόμη ότι ο δρόμος είναι καθαρός… και κανείς δεν θα πληγωθεί ξανά.
