Όταν η Χάνα μετακόμισε στο νέο της διαμέρισμα, ανακάλυψε με ανακούφιση ότι το πλυντήριο λειτουργούσε. Ήταν παλιά και θορυβώδης, αλλά γλίτωνε την Χάνα από τις ατελείωτες επισκέψεις στο πλυντήριο.
Ωστόσο, όταν χρησιμοποίησε για πρώτη φορά το πλυντήριο, συνέβη κάτι παράξενο.
Έβγαλε από το πλυντήριο τζιν και μπλουζάκια, και στο πάτο βρήκε ένα μεταξωτό γάντι.
Όχι ζευγάρι, μόνο ένα. Κρεμ χρώματος, απαλό, σαν να ήταν από τη δεκαετία του 1920.
Το αγνόησε, υποθέτοντας ότι το είχε αφήσει ο προηγούμενος ένοικος. Το πέταξε στην άκρη.
Αλλά την επόμενη εβδομάδα το ίδιο συνέβη ξανά.
Αυτή τη φορά, ανάμεσα στα ρούχα της βρήκε ένα παιδικό καπέλο ναυτικού με φθαρμένα άκρα. Δεν το είχε ξαναδεί ποτέ.
Και αυτό συνεχίστηκε.
Σε κάθε πλύσιμο εμφανιζόταν κάτι που δεν της ανήκε. Ένα δαντελένιο γιακά. Μια αλυσίδα από ανδρικό ρολόι τσέπης. Ένα κασκόλ που μύριζε ελαφρώς καπνό.
Η ντουλάπα της σταδιακά γέμιζε με αυτά τα παράξενα κειμήλια. Προσπάθησε να ρωτήσει τον ιδιοκτήτη, αλλά αυτός απλώς σήκωσε τους ώμους. «Αυτό το παλιό μηχάνημα είναι εδώ πιο πολύ καιρό από μένα».
Μια νύχτα, η περιέργεια την κέρδισε. Έμεινε στο πλυντήριο, καθισμένη σε μια καρέκλα, παρακολουθώντας το πλυντήριο να πλένει τα ρούχα της. Ο θόρυβος γινόταν όλο και πιο δυνατός, ο κάδος κουνιόταν.
Όταν τελικά σταμάτησε, άνοιξε την πόρτα.
Μέσα, μαζί με τα ρούχα της, βρισκόταν ένα φόρεμα.
Δεν ήταν διπλωμένο, ούτε τσαλακωμένο — ήταν τακτοποιημένο, σαν κάποιος να το είχε βάλει εκεί με προσοχή.
Ήταν από σκούρο μπλε σατέν και λάμπει κάτω από το έντονο φως. Όταν η Χάνα το σήκωσε, ένα διπλωμένο χαρτί έπεσε από την τσέπη.
Κράτησε την αναπνοή της, διαβάζοντας τα λόγια που ήταν γραμμένα με τακτοποιημένη γραφή:
«Ακόμα περιμένουμε τα υπόλοιπα πράγματά της».
Το πλυντήριο βούιζε αθόρυβα πίσω της, σαν να ήθελε να πει κάτι ακόμα.
