Η Κλάρα έπαιρνε το τρένο στις 8:05 κάθε πρωί από τότε που ξεκίνησε τη νέα της δουλειά. Η ρουτίνα ήταν βαρετή και προβλέψιμη: το ίδιο γεμάτο βαγόνι, το ίδιο ξεφύλλισμα του τηλεφώνου, οι ίδιες θολές εικόνες κουρασμένων επιβατών.
Μέχρι ένα πρωί της Τρίτης.
Καθόταν σε μια άδεια θέση δίπλα σε έναν ηλικιωμένο άνδρα που ξεφύλλιζε ένα μικρό, φθαρμένο σημειωματάριο. Τίποτα ασυνήθιστο — μέχρι που το βλέμμα της Κλάρας γλίστρησε προς τα κάτω και έπεσε πάνω στο γραφικό χαρακτήρα.
Η καρδιά της σφίχτηκε.
Ήταν ο δικός της γραφικός χαρακτήρας.
Όχι απλά παρόμοιος. Πανομοιότυπος.
Ο άντρας διάβαζε το παιδικό της ημερολόγιο — αυτό που έκρυβε σε ένα κουτί από παπούτσια κάτω από το κρεβάτι της, μέχρι που το πέταξε στα σκουπίδια πριν από πολλά χρόνια.
Η Κλάρα έσκυψε πιο κοντά, το λαιμό της στέγνωσε. Στη σελίδα είδε τις λέξεις που θυμόταν ότι είχε γράψει σε ηλικία οκτώ ετών με στραβά γράμματα: «Σήμερα έκλαψα, γιατί η μαμά ξέχασε να με πάρει από το σχολείο».
Τα χέρια της έτρεμαν. «Πού το βρήκατε αυτό;» ψιθύρισε.
Ο άντρας δεν σήκωσε τα μάτια του. «Ωραία ιστορία», είπε ήρεμα, γυρίζοντας την επόμενη σελίδα.
«Είναι δικό μου», ψιθύρισε η Κλάρα. «Είναι προσωπικό».
Ο άντρας σήκωσε αργά το βλέμμα του, τα μάτια του ήταν έντονα και παράξενα οικεία. «Προσωπικό; Εσύ μου το έδωσες».
Η Κλάρα ένιωσε ένα σφίξιμο στο στομάχι. «Όχι, δεν το έδωσα! Πέταξα αυτό το ημερολόγιο πριν από πολλά χρόνια!»
Χαμογέλασε ελαφρά. «Το ξέρω. Έτσι το βρήκα».
Χωρίς να της δώσει την ευκαιρία να πει κουβέντα, γύρισε την τελευταία σελίδα. Η Κλάρα ένιωσε τον σφυγμό της να χτυπάει δυνατά στα αυτιά της.
Η τελευταία καταχώριση δεν ήταν από την παιδική της ηλικία. Ήταν χρονολογημένη σήμερα.
Και η δική της γραφή έλεγε:
«Στο πρωινό τρένο καθόμουν δίπλα σε έναν άντρα που ήξερε τα πάντα για μένα».
Η Κλάρα ανοιγόκλεισε τα μάτια από το σοκ, η αναπνοή της έγινε επιφανειακή. Σήκωσε τα μάτια της — αλλά ο άντρας δεν ήταν εκεί.
Η θέση δίπλα της ήταν άδεια.
Το ημερολόγιο ήταν ανοιχτό στα γόνατά της.
