Η αίθουσα ήταν στολισμένη με λευκά λουλούδια, η μουσική ακουγόταν απαλά και πανηγυρικά. Όλοι σηκώθηκαν όρθιοι όταν μπήκε ο γαμπρός — σίγουρος, ήρεμος, με το βλέμμα που η νύφη διάβαζε τα πάντα: αγάπη, συγκίνηση, ελπίδα. Η Σοφία πήγε προς το μέρος του, νιώθοντας τα γόνατά της να λυγίζουν. Η μέρα που περίμενε όλη της τη ζωή.
Στεκόντουσαν ο ένας απέναντι στον άλλο, κρατώντας τα χέρια. Ο τελετουργός μιλούσε για την οικογένεια, την πίστη, την αγάπη, αλλά η Σοφία δεν άκουγε τίποτα — μόνο τους χτύπους της καρδιάς της.
Και ξαφνικά, ακριβώς στη μέση της τελετής, ο Άλεξ — ο γαμπρός της — χλώμιασε, άφησε το χέρι της και έκανε ένα βήμα πίσω. Όλοι πάγωσαν. Έπεσε στα γόνατα. Αλλά όχι μπροστά της.
Η Σοφία γύρισε — πίσω, στην είσοδο, στεκόταν μια ηλικιωμένη γυναίκα με μπαστούνι. Ο Άλεξ με τρεμάμενα χέρια έβγαλε το δαχτυλίδι και ψιθύρισε:
— Συγγνώμη, μαμά. Δεν μπορούσα να το κάνω πριν έρθεις.
Στεκόταν εκεί, χωρίς να πιστεύει στα μάτια της. Η μητέρα του ήταν αντίθετη με τον γάμο από την αρχή. Δεν είχε έρθει στις πρόβες, δεν απαντούσε στα τηλεφωνήματα, λέγοντας ότι «ο γιος της κάνει λάθος». Αλλά τώρα, όταν την είδε στην πόρτα, όλα γύρω του έπαψαν να υπάρχουν.
Πλησίασε γονατιστός, την αγκάλιασε και έκλαψε. Στην αίθουσα επικρατούσε σιωπή. Η Σοφία δεν ήξερε αν έπρεπε να κλάψει, να φύγει ή απλά να μείνει εκεί. Φαινόταν σαν όλος ο κόσμος να είχε σταματήσει, παρακολουθώντας τον άντρα που αγαπούσε να επιλέγει ανάμεσα στο παρελθόν και το μέλλον.
Όταν σηκώθηκε, τα μάτια του ήταν κόκκινα και η φωνή του έτρεμε:
«Δεν θα παντρευτώ, μέχρι να μας ευλογήσει».
Η μητέρα του πλησίασε αργά, κοίταξε τη νύφη και για πρώτη φορά σε όλο αυτό το διάστημα χαμογέλασε.
