Το πρωινό ήταν ήσυχο, σαν να είχε αποφασίσει ο κόσμος ολόκληρος να ανασάνει.
Ο αέρας μύριζε ήλιο, ζεστό χορτάρι και τη δροσιά του ποταμού.
Τα παιδιά έτρεχαν στην όχθη, γελούσαν, πιτσιλούσαν το ένα το άλλο — το καλοκαίρι βρισκόταν στην καρδιά του.
Εκείνη καθόταν λίγο πιο πέρα, κάτω από τη σκιά μιας παλιάς ιτιάς.
Στα γόνατά της — ένα βιβλίο, στα χέρια της — ένα μπουκάλι νερό.
Κάτω από το ελαφρύ φόρεμα φαινόταν η κοιλιά της — έξι μηνών, ίσως λίγο περισσότερο.
Χαμογελούσε, κοιτάζοντας τα ξένα παιδιά που έπαιζαν στο νερό.
Όλα ήταν ήρεμα.
Μέχρι εκείνη τη στιγμή.
Ένα ουρλιαχτό.
Οξύ, σύντομο, όχι παιδικό — φοβισμένο.
Ύστερα, ένας παφλασμός. Και σιωπή.
Ένα αγόρι — περίπου πέντε χρονών.
Μόλις πριν στεκόταν στην άκρη, απλώνοντας το χέρι για μια μπάλα.
Τώρα — μόνο κύκλοι στο νερό.
Οι άνθρωποι πάγωσαν.
Κάποιος φώναξε, κάποιος έτρεξε, μα ο χρόνος ξαφνικά βάρυνε.
Εκείνη ήδη έτρεχε.
Ξυπόλυτη, σκοντάφτοντας, χωρίς να νιώθει πέτρες ή φόβο.
Κάποιος προσπάθησε να τη σταματήσει, μα δεν άκουγε.
Μόνο ένα πράγμα — το νερό, η σιωπή και ένα μικρό χέρι που φάνηκε για μια στιγμή κάτω από την επιφάνεια.
Το κρύο έκαιγε το δέρμα της.
Το φόρεμα την τραβούσε προς τα κάτω, αλλά εκείνη βούτηξε.
Τα χέρια της έψαχναν στο θολό βάθος — ώσπου άγγιξαν κάτι ζεστό, ζωντανό.
Τον έβγαλε στην ακτή, τον ακούμπησε στα γόνατά της, σκούπιζε με τρεμάμενα δάχτυλα το νερό από το πρόσωπό του.
Δεν ανέπνεε.
Μερικά δευτερόλεπτα — τα πιο μακριά της ζωής της.
Ύστερα — βήχας. Ανάσα. Κλάμα.
Και εκείνη έκλαψε, χωμένη στα βρεγμένα του μαλλιά.
Οι άνθρωποι μαζεύτηκαν — κάποιοι βοηθούσαν, κάποιοι τραβούσαν βίντεο, κάποιοι απλώς κοιτούσαν.
Εκείνη καθόταν στην άμμο, μούσκεμα, γεμάτη λάσπη, με το παιδί στην αγκαλιά.
Και η κοιλιά της κουνιόταν ήρεμα κάτω από το χέρι της.
Ύστερα σήκωσε το βλέμμα — και χαμογέλασε για πρώτη φορά μετά από καιρό.
Ήσυχα, σαν να ήξερε πως η ζωή είναι ακριβώς έτσι — εύθραυστη, βρεγμένη, αλλά αληθινή.
