Η Άννα περίμενε αυτή τη μέρα με ενθουσιασμό και ανησυχία. Το δεύτερο υπερηχογράφημα — αυτό που μπορείς να δεις το μωρό, να ακούσεις την καρδιά του, να μάθεις αν όλα είναι εντάξει. Διάλεξε για πολύ καιρό τον γιατρό, έκλεισε ραντεβού εκ των προτέρων, διάβασε εκατοντάδες κριτικές. Ήθελε όλα να είναι τέλεια.
Στο ιατρείο μύριζε αντισηπτικό. Ο γιατρός — ένας άντρας πενήντα ετών, ήρεμος, με απαλή φωνή — της ζήτησε να ξαπλώσει στον καναπέ. Η συσκευή άρχισε να βουίζει, το κρύο τζελ άγγιξε το δέρμα της. Η Άννα κοίταζε την οθόνη, κρατώντας την αναπνοή της.
«Εδώ είναι το κεφάλι», είπε σιγά ο γιατρός. «Εδώ είναι τα χεράκια…»
Χαμογέλασε, αλλά ξαφνικά σιώπησε. Το πρόσωπό του άλλαξε. Συγκράτησε το βλέμμα του, πλησίασε τον οθόνη και άρχισε να κινεί αργά τον αισθητήρα.
«Όλα καλά;» ρώτησε η Άννα. Η φωνή της έτρεμε.
Ο γιατρός δεν απάντησε αμέσως. Πάτησε το κουμπί, έβγαλε μια φωτογραφία, μετά άλλη μία.
«Πότε… πότε κάνατε το τελευταίο υπερηχογράφημα;» ρώτησε σιγανά.
«Πριν από τρεις εβδομάδες. Όλα ήταν φυσιολογικά. Γιατί ρωτάτε;»
Αναστέναξε βαθιά.
«Ακούστε», είπε, γυρίζοντας προς το μέρος της. «Βλέπετε αυτό το σημάδι;»
Η Άννα κούνησε το κεφάλι.
«Δεν είναι μία καρδιά. Είναι δύο.»
Αυτή πάγωσε.
— Δύο;…
— Ναι, — χαμογέλασε ο γιατρός. — Περιμένετε δίδυμα. Απλά το ένα παιδί κρυβόταν πίσω από το άλλο και δεν ήταν ορατό πριν.
Η Άννα άρχισε να κλαίει. Όχι από φόβο, αλλά από ευτυχία. Ο γιατρός σκούπισε σιωπηλά τον ιδρώτα από το μέτωπό του και είπε με χαμόγελο:
«Με τρομάξατε περισσότερο από ό,τι εγώ εσάς».