Όταν η μητέρα της Λένας άρχισε να έχει προβλήματα υγείας, προσέλαβε μια φροντίστρια.
Μια νεαρή γυναίκα ονόματι Μαρίνα φάνηκε ιδανική: ήρεμη, τακτική, με απαλό τόνο φωνής.
Η Λένα ζούσε σε άλλη πόλη και ερχόταν μόνο τα Σαββατοκύριακα.
Κάθε φορά η Μαρίνα την υποδεχόταν με αναφορές — όλα ήταν καθαρά, τακτοποιημένα — κι όμως, κάτι δεν άφηνε τη Λένα ήσυχη.
Μια μέρα, η σύσκεψη τελείωσε νωρίτερα και η Λένα αποφάσισε να κάνει μια έκπληξη — να πάει χωρίς να ειδοποιήσει.
Άνοιξε την πόρτα και πάγωσε.
Στην κουζίνα, στο τραπέζι, καθόταν η μητέρα της — χαμογελαστή, με ένα φλιτζάνι τσάι, κι ένας άντρας δίπλα της.
Ένας άγνωστος.
Διάβαζε δυνατά την εφημερίδα και της ξαναγέμιζε το φλιτζάνι, σαν να το έκανε μια ζωή.
Η Λένα τα έχασε:
— Συγγνώμη, ποιος είστε;
Ο άντρας γύρισε.
— Εγώ… απλώς ο γείτονας. Βοηθάω όποτε μπορώ.
Τη στιγμή εκείνη βγήκε η Μαρίνα από το δωμάτιο — και όλα έγιναν ξεκάθαρα.
Αποδείχτηκε πως δεν ήταν απλώς φροντίστρια. Ήταν η κόρη του άντρα — ενός χήρου που έμενε στη γειτονιά.
Ερχόταν κάθε μέρα όταν η Μαρίνα πήγαινε για ψώνια. Στην αρχή μόνο για να βοηθήσει — έπειτα έμεινε για τη γυναίκα που φρόντιζε.
Η Λένα κάθισε σε μια καρέκλα. Η μητέρα της χαμογέλασε:
— Νόμιζα πως κάποτε θα το καταλάβεις. Μου διαβάζει την ίδια εφημερίδα που μου διάβαζε ο πατέρας σου.
Από εκείνη τη μέρα η Λένα άρχισε να έρχεται πιο συχνά.
Δεν έβλεπε πια λύπη σε εκείνο το παλιό σπίτι. Μόνο ζεστασιά.
Και την κατανόηση πως μερικές φορές η φροντίδα δεν είναι δουλειά, αλλά μια δεύτερη ευκαιρία για ευτυχία.
