Το λεωφορείο ήταν γεμάτο.
Ώρα αιχμής το απόγευμα· οι άνθρωποι κουρασμένοι, εκνευρισμένοι — άλλοι κρατούσαν σακούλες, άλλοι κινητά, κι άλλοι απλώς προσπαθούσαν να μη πατήσουν ο ένας τον άλλον.
Η Άννα, που βιαζόταν να γυρίσει από τη δουλειά, κατάφερε τελικά να χωρέσει μέσα, έπιασε τη χειρολαβή και άρχισε να μετράει νοερά τις στάσεις μέχρι το σπίτι.
Λίγα λεπτά αργότερα, το λεωφορείο σταμάτησε απότομα, οι πόρτες άνοιξαν, και μπήκε μια ηλικιωμένη γυναίκα.
Γκρίζα μαλλιά, κομψό παλτό, τσάντα στο χέρι — έδειχνε κουρασμένη, αλλά στεκόταν με αξιοπρέπεια.
Οι γύρω έκαναν πως δεν την είδαν — το κλασικό της ώρας αιχμής.
Η Άννα αναστέναξε και σηκώθηκε.
— «Καθίστε, παρακαλώ», είπε, παραχωρώντας τη θέση της.
Η γυναίκα χαμογέλασε ευγνώμονα, κάθισε και, ύστερα από λίγο, είπε σιγανά:
— «Ευχαριστώ. Μου θυμίσατε ένα κορίτσι… Κάποτε κι εκείνη μού είχε παραχωρήσει τη θέση της, πριν από πολλά χρόνια. Μόνο που τότε δεν έμοιαζα με τον εαυτό μου όπως τώρα.»
Η Άννα χαμογέλασε, αλλά ένιωσε μέσα της κάτι παράξενο — σαν η φράση αυτή να έκρυβε κάτι περισσότερο.
— «Αλήθεια;» ρώτησε με περιέργεια.
Η ηλικιωμένη έγνεψε.
— «Ναι. Ήμουν τότε στο ίδιο λεωφορείο. Έκλαιγα, είχα χάσει το πορτοφόλι μου και δεν ήξερα πώς να γυρίσω σπίτι. Και ένα νεαρό κορίτσι κάθισε δίπλα μου, μού έδωσε χρήματα και είπε: “Το καλό επιστρέφει.”»
Η Άννα ένιωσε μια ζεστασιά στο στήθος.
Θυμήθηκε — εκείνο το πρωινό, το ίδιο λεωφορείο, την ίδια γυναίκα.
Ήταν τότε μόλις είκοσι δύο ετών και πράγματι είχε βοηθήσει μια ηλικιωμένη κυρία, χωρίς να περιμένει αντάλλαγμα.
Κοίταξε τη γυναίκα δίπλα της — την ίδια στάση, το ίδιο βλέμμα.
Και τότε εκείνη χαμογέλασε και πρόσθεσε:
— «Και τώρα, το καλό επέστρεψε ξανά.»
Στην επόμενη στάση το λεωφορείο επιβράδυνε.
Η Άννα βοήθησε τη γυναίκα να κατέβει, κι εκείνη άγγιξε ελαφρά το χέρι της.
— «Ευχαριστώ και πάλι. Δεν φαντάζεστε πόσο ένα απλό κάθισμα μπορεί να σου επιστρέψει την πίστη στους ανθρώπους.»
Όταν οι πόρτες έκλεισαν, η Άννα κοίταξε για ώρα έξω απ’ το παράθυρο — και σκεφτόταν πόσο διακριτικά η ζωή μας επιστρέφει ό,τι κάποτε δώσαμε στους άλλους.
