Όταν η οικογένεια Κάρτερ αποφάσισε να ανακαινίσει το παλιό σπίτι, χτισμένο από τη δεκαετία του 1920, κανείς δεν περίμενε ότι η απλή ανακαίνιση θα μετατρεπόταν σε κάτι τελείως διαφορετικό.
Το σπίτι το είχαν αγοράσει πρόσφατα — ευρύχωρο, με ψηλά ταβάνια και ξύλινα πατώματα που έτριζαν, σαν κάθε σανίδα να κουβαλούσε μια ιστορία.
Την τρίτη μέρα των εργασιών οι εργάτες παρατήρησαν κάτι περίεργο: ο τοίχος ανάμεσα στην κρεβατοκάμαρα και το σαλόνι ήταν παχύτερος από το κανονικό. Η διαφορά λίγων εκατοστών φαινόταν μικρή, αλλά για τους μάστορες ήταν ύποπτη. Η οικογένεια αποφάσισε να ελέγξει τι υπήρχε μέσα.
Όταν αφαίρεσαν τον σοβά, κάτω από αυτόν φάνηκε μια παλιά ξύλινη επένδυση — και πίσω της, μια πόρτα σφραγισμένη με σανίδες. Δεν είχε χερούλι, μόνο ίχνη από σκουριασμένη κλειδαριά.
Η μητέρα, η Σάρα, θυμάται:
«Δεν μπορούσαμε να πιστέψουμε ότι υπήρχε ένα δωμάτιο στο σπίτι μας που κανείς δεν ήξερε. Ούτε στα σχέδια ούτε στα έγγραφα υπήρχε αναφορά γι’ αυτό.»
Όταν τελικά άνοιξαν την πόρτα, ένα ρεύμα σκόνης και ψύχρας τους τύλιξε.
Το δωμάτιο ήταν μικρό — όχι πάνω από έξι τετραγωνικά μέτρα.
Στο πάτωμα υπήρχε ένα τραπέζι σκεπασμένο με σκόνη· πάνω του μια παλιά μελανοδοχείο, ένα σημειωματάριο και μια ξεθωριασμένη λάμπα.
Στον τοίχο κρεμόταν η φωτογραφία μιας γυναίκας που χαμογελούσε — τα μάτια της όμως έμοιαζαν να παρακολουθούν κάθε κίνηση.
Το πιο παράξενο όμως ήρθε μετά:
Όταν ο πατέρας άναψε τον φακό και φώτισε τη γωνία, είδαν γραμμένες με μολύβι επιγραφές στους τοίχους — δεκάδες ονόματα και ημερομηνίες, που έφταναν σχεδόν εκατό χρόνια πίσω.
Αργότερα αποδείχθηκε ότι το σπίτι ανήκε σε μια οικογένεια της οποίας το όνομα είχε χαθεί από τα τοπικά αρχεία.
Αλλά ένα όνομα επαναλαμβανόταν ξανά και ξανά — και ήταν το ίδιο με της προηγούμενης ιδιοκτήτριας, που είχε πεθάνει κάτω από μυστηριώδεις συνθήκες.
Από τότε, οι Κάρτερ δεν κλείνουν ποτέ πια την πόρτα αυτού του δωματίου.
Λένε πως μερικές νύχτες ακούγεται εκεί μέσα ένας απαλός ήχος χαρτιού — σαν κάποιος να συνεχίζει να γράφει στο παλιό σημειωματάριο.
