Η Έμμα δούλευε στο γραφείο ήδη πέντε χρόνια. Ήταν ήσυχη, ακριβής, διακριτική. Πάντα ερχόταν πρώτη, έφτιαχνε καφέ και άνοιγε τους υπολογιστές, ενώ οι άλλοι ακόμα ήταν κολλημένοι στην κίνηση. Ο προϊστάμενός της, ο κύριος Γκρέισον, ήταν αυστηρός, κλειστός και φαινόταν αδιάφορος για τους γύρω του.
Εκείνη την ημέρα, απροσδόκητα, δεν ήρθε στη δουλειά. Η γραμματέας είπε ότι «δεν ένιωθε καλά». Η Έμμα έμεινε να κλείσει τα έγγραφα και να στείλει τις αναφορές. Όταν έφυγαν όλοι, μπήκε στο γραφείο του προϊσταμένου για να πάρει τα απαραίτητα έγγραφα από το γραφείο του.
Στο ράφι υπήρχαν φάκελοι, τακτοποιημένα υπογεγραμμένοι, και στο συρτάρι — ένας φάκελος. Λευκός, σφραγισμένος. Πάνω του — το όνομά της.
Η Έμμα πάγωσε. Η καρδιά της χτυπούσε δυνατά. Κοίταξε πίσω της — δεν ήταν κανείς. Άνοιξε προσεκτικά την άκρη, χωρίς να σκίσει το χαρτί. Μέσα — ένα γράμμα.
«Έμμα, αν διαβάζεις αυτό, σημαίνει ότι δεν πρόλαβα να στο πω προσωπικά. Ήσουν ο μόνος άνθρωπος που με έβλεπε πραγματικά. Όχι ως αφεντικό, όχι ως αριθμό στο σύστημα. Σ’ ευχαριστώ γι’ αυτό».
Στο γράμμα ήταν κολλημένο ένα κλειδί — μικρό, με μια ετικέτα που έγραφε: «Λονδίνο. Πάρκο Στριτ, 12».
Την επόμενη μέρα, η Έμμα έμαθε ότι ο κύριος Γκρέισον είχε πεθάνει τη νύχτα από καρδιακή προσβολή.
Πήγε στη διεύθυνση που αναφερόταν στο σημείωμα. Πίσω από την πόρτα βρισκόταν ένα μικρό καφέ, στο παράθυρο του οποίου κρεμόταν μια ταμπέλα: «Το σπίτι της Έμμα».
Και εκείνη τη στιγμή κατάλαβε: όλο αυτό το καιρό εκείνος ετοίμαζε για εκείνη ένα δώρο, για το οποίο κανείς δεν ήξερε.