Είχε σκεφτεί τα πάντα μέχρι την παραμικρή λεπτομέρεια.
Χωρίς εστιατόρια, χωρίς κοινό, χωρίς δυνατά λόγια — μόνο η θάλασσα, η ανατολή και εκείνη.
Ο Λέον έφτασε στην ακτή νωρίτερα από το συνηθισμένο.
Η βρεγμένη άμμος δροσίζε τα πέλματά του, μια ελαφριά ομίχλη απλωνόταν πάνω από το νερό.
Έλεγξε την τσέπη του — το δαχτυλίδι ήταν εκεί.
Η καρδιά του χτυπούσε τόσο δυνατά, που του φαινόταν πως το άκουγαν ακόμα και τα κύματα.
Η Άννα αγαπούσε το πρωινό. Πάντα έλεγε πως εκείνη την ώρα ο κόσμος μοιάζει με καθαρό χαρτί, πάνω στο οποίο μπορείς να αρχίσεις απ’ την αρχή.
Γι’ αυτό επέλεξε την ανατολή.
Περπατούσαν ξυπόλυτοι κατά μήκος της παραλίας.
Η θάλασσα ψιθύριζε απαλά, σχεδόν με σεβασμό.
Η Άννα γελούσε όταν τα κύματα άγγιζαν τα πόδια της και δεν πρόσεξε πως ο Λέον προσπαθούσε πολλές φορές να μιλήσει, αλλά σταματούσε.
— Γιατί είσαι τόσο σιωπηλός; — τον ρώτησε κοιτάζοντάς τον.
— Απλώς… ακούω τη θάλασσα, — απάντησε με ένα χαμόγελο.
Σταμάτησε.
Τα δάχτυλά του έτρεμαν, η ανάσα του κόπηκε.
— Άννα… — ξεκίνησε.
Εκείνη γύρισε, και εκείνη τη στιγμή γονάτισε.
Όλα γύρω τους σαν να πάγωσαν.
Ο άνεμος κόπασε, τα κύματα υποχώρησαν.
Άνοιξε το κουτάκι με το δαχτυλίδι, και οι λέξεις που επαναλάμβανε όλη τη νύχτα χάθηκαν.
Μα στη σιωπή ακούστηκε ξαφνικά ένας απαλός παφλασμός νερού.
Η Άννα γύρισε.
Πίσω τους, ακριβώς στην ακτή, μέσα στην καθαρή επιφάνεια της θάλασσας, εμφανίστηκαν δύο λευκοί κύκνοι.
Γλιστρούσαν πάνω στο νερό συγχρονισμένα, σαν καθρέφτες ο ένας του άλλου, και τα φτερά τους έτρεμαν μέσα στην απαλή ομίχλη.
Εκείνη τη στιγμή ο ήλιος τρύπησε τα σύννεφα.
Ζεστό φως τους τύλιξε.
Η Άννα χαμογέλασε — τα μάτια της γυάλιζαν από δάκρυα.
Ψιθύρισε, σχεδόν απίστευτα:
— Ακόμα και η φύση είπε «ναι»…
Ο Λέον γέλασε και δάκρυσε κι εκείνος.
Δεν πίστευε στα σημάδια, αλλά αυτή η στιγμή έμοιαζε με κάτι περισσότερο από απλή σύμπτωση.
Αργότερα, ο φωτογράφος που του είχε ζητήσει να κρυφτεί κοντά, του έδειξε τη φωτογραφία.
Σε αυτή — εκείνος γονατιστός, ο ήλιος μέσα από την ομίχλη, και δύο κύκνοι που τα λαιμά τους σχημάτιζαν καρδιά.
Αυτή τη φωτογραφία την έβαλαν αργότερα σε κορνίζα — όχι ως σύμβολο αγάπης, αλλά ως υπενθύμιση ότι μερικές φορές όλα συμβαίνουν ακριβώς όπως πρέπει.
