Ένα συνηθισμένο πρωινό στη λίμνη ξεκίνησε για τον ψαρά Άλεξ και τον συνεργάτη του όπως πάντα — ομίχλη, ρυτιδώσεις στο νερό και ήσυχη αναμονή για το ψάρεμα.
Αλλά όταν άρχισαν να τραβούν τα δίχτυα, ένιωσαν μια παράξενη αντίσταση — σαν κάποιος να τα κρατούσε από μέσα.
Αρχικά νόμιζαν πως είχαν πιαστεί σε κάποιο κούτσουρο.
Όμως όταν από το νερό φάνηκε ένα λείο, ασημοπράσινο δέρμα, και οι δύο πάγωσαν.
Το σώμα έλαμπε σαν να ήταν καλυμμένο με λέπια, αλλά αντί για πτερύγια είχε στενούς, μεμβρανώδεις σχηματισμούς — σαν φτερά.
— Δεν είναι ψάρι, — ψιθύρισε ο Άλεξ. — Ούτε χέλι.
Το πλάσμα εξέπεμπε έναν απαλό ήχο, σαν σφύριγμα ή θρόισμα ανέμου.
Δεν αντιστεκόταν· απλώς τους παρατηρούσε με τεράστια μάτια, μέσα στα οποία καθρεφτιζόταν ο ουρανός.
Όταν ο ένας ψαράς έσκυψε να το δει καλύτερα, το πλάσμα λύγισε απότομα και το νερό γύρω τους γέμισε φυσαλίδες, σαν να έβραζε.
Μέσα σε δευτερόλεπτα είχε εξαφανιστεί, αφήνοντας στο δίχτυ μόνο μερικά λαμπερά λέπια, που στο φως του ήλιου αντανακλούσαν όλα τα χρώματα.
Αργότερα ο Άλεξ τα πήγε στο εργαστήριο.
Οι επιστήμονες δεν μπόρεσαν να προσδιορίσουν σε ποιο είδος ανήκε.
«Τέτοια δομή ιστών δεν έχουμε ξαναδεί», είπε ένας από αυτούς.
Από τότε, οι ψαράδες δεν βγαίνουν πια στη λίμνη όταν έχει ομίχλη.
Αλλά κάθε πρωί κάποιος βλέπει πάνω από το νερό ένα απαλό φως — σαν κάποιος κάτω από την επιφάνεια να συνεχίζει να παρακολουθεί.
