Οι Μίλερ είχαν κληρονομήσει τον Τσάρλι, έναν γκρίζο παπαγάλο, από τον θείο Τζορτζ όταν πέθανε. Στην αρχή, το πουλί ήταν μια καινοτομία — φωνακλάς, σκανδαλιάρης, μερικές φορές ξεκαρδιστικός. Ο Τσάρλι μπορούσε να σφυρίζει, να μιμείται το τηλέφωνο, ακόμη και να φωνάζει τα ονόματα των παιδιών.
Αλλά μετά από μερικές εβδομάδες, άρχισε να λέει κάτι καινούργιο. Ξανά και ξανά, όλες τις ώρες, με μια τραχιά, βραχνή φωνή:
«Όχι, σταμάτα! Σε παρακαλώ, όχι!»
Στην αρχή, η οικογένεια το έβγαζε αστείο. «Πρέπει να το έμαθε από κάποια ταινία», έλεγε ο κ. Μίλερ αδιάφορα. Αλλά ο Τσάρλι δεν το άφηνε. Φώναζε τη φράση στο πρωινό, τη μουρμούριζε τη νύχτα, τη ψιθύριζε ακόμα και όταν το σπίτι ήταν σιωπηλό.
Οι λέξεις άρχισαν να τους ανησυχούν. Η κ. Μίλερ παραδέχτηκε ότι μερικές φορές ξυπνούσε στο σκοτάδι πεπεισμένη ότι είχε ακούσει τη φωνή του θείου Τζορτζ να ζητάει βοήθεια.
Τελικά, ένα βράδυ μετά το δείπνο, ο Τσάρλι ξέσπασε σε μια κρίση φτερούγησης και κραυγών. Δεν φώναξε απλώς τη φράση — πρόσθεσε και κάτι νέο:
«Στο κελάρι!»
Οι Μίλερ πάγωσαν.
Το σπίτι του θείου Τζορτζ, το οποίο είχαν κληρονομήσει, είχε πράγματι ένα κελάρι. Ένα μέρος όπου σπάνια πήγαιναν, υγρό και ακατάστατο, γεμάτο κουτιά και παλιά εργαλεία.
Ο κύριος Μίλερ άρπαξε έναν φακό. Με την καρδιά να χτυπάει δυνατά, άνοιξε την τσακισμένη πόρτα. Ο Τσάρλι φώναξε ξανά από το κλαδί του: «Στο κελάρι! Στο κελάρι!»
Η οικογένεια κατέβηκε τα στενά σκαλιά. Στην αρχή, τίποτα. Μόνο σκόνη, ιστός αράχνης, μυρωδιά γης. Αλλά τότε, στην άκρη, είδαν ένα τμήμα του τοίχου που φαινόταν… παράξενο. Τα τούβλα δεν ταίριαζαν.
Τράβηξαν το τούβλο και ο τοίχος κατέρρευσε εύκολα. Πίσω από αυτόν υπήρχε ένας κρυφός χώρος — ένα μικρό, μυστικό δωμάτιο. Και μέσα υπήρχε ένα κλειδωμένο μεταλλικό κουτί.
Όταν το άνοιξαν με τη βία, έμειναν άναυδοι. Δέματα με μετρητά. Παλιές φωτογραφίες. Έγγραφα που έδειχναν ότι ο Τζορτζ έκρυβε χιλιάδες δολάρια από έναν ύποπτο επιχειρηματικό συνεργάτη που τον είχε απειλήσει πριν από χρόνια.
Η αστυνομία επιβεβαίωσε αργότερα ότι ο Τζορτζ βρισκόταν υπό πίεση, ίσως ακόμη και ότι είχε δεχτεί επίθεση. Ο παπαγάλος είχε καταλάβει τα τρομαγμένα λόγια του, μιμούμενος τις τελευταίες απελπισμένες εκκλήσεις του.
Οι Μίλερ κάθισαν έκπληκτοι. Ο Τσάρλι δεν ήταν απλώς «ενοχλητικός». Ήταν το κλειδί για την αποκάλυψη ενός μυστικού που ο θείος τους είχε πάρει μαζί του στον τάφο.
Και εκείνο το βράδυ, όταν το σπίτι ησύχασε, ο παπαγάλος τελικά σιώπησε κι αυτός. Σχεδόν σαν να ήξερε… ότι το μήνυμά του είχε τελικά ακουστεί.
