Την πρώτη φορά το πρόσεξε ένα πρωινό.
Ο σκύλος — ο Μπεν, ένα ημίαιμο, έξυπνο και τρυφερό, με μάτια στο χρώμα του κεχριμπαριού — στεκόταν στην αυλή, γεμάτος ροζ κηλίδες.
Στη μουσούδα, στο πλάι, ακόμα και στην ουρά.
Λες και κάποιος δεν κρατήθηκε και τον έκανε ζωντανό καμβά.
Γέλασε. Σκέφτηκε — παιδιά.
Τον χάιδεψε, τον έπλυνε με το λάστιχο και το ξέχασε.
Μια εβδομάδα μετά — πάλι.
Αυτή τη φορά, ο Μπεν είχε πράσινα αυτιά. Και στο πλάι του ήταν γραμμένη με καθαρά γράμματα η λέξη «ΣΤΑΘΜΕΥΣΗ».
Ο Τομ συνοφρυώθηκε.
Περπάτησε κατά μήκος του δρόμου, κοιτάζοντας τις αυλές — όλα φαίνονταν ήσυχα.
Οι γείτονες αστειεύτηκαν:
— «Μήπως έχεις αποκτήσει καινούργιο καλλιτέχνη στη γειτονιά;»
Χαμογέλασε, αλλά μέσα του κάτι τον έτρωγε.
Κάποιος προφανώς ήθελε να του πει κάτι.
Κι ύστερα ήρθε η τρίτη φορά.
Ο Μπεν έτρεξε κοντά του με μπλε κηλίδες και ένα βέλος στη ράχη. Από κάτω — στραβά γραμμένο: «ΜΗΝ ΤΟΠΟΘΕΤΕΙΤΕ ΕΔΩ.»
Ο Τομ σταμάτησε.
Θυμήθηκε — ακριβώς εκεί, κάτω από τη γέρικη βελανιδιά, είχε αφήσει μερικές φορές το αυτοκίνητό του.
Δίπλα στο οικόπεδο του κυρίου Χιουζ — ενός ηλικιωμένου, μοναχικού άντρα που πάντα παραπονιόταν πως του έκλειναν την έξοδο.
Το βράδυ, ο Τομ πήγε να τον βρει.
Όχι θυμωμένος — απλώς κουρασμένος.
Ο κύριος Χιουζ καθόταν στο παγκάκι, επισκεύαζε μια παλιά καρέκλα και είπε χωρίς να σηκώσει το κεφάλι:
— «Είχα βάλει ταμπέλα. Κανείς δεν την πρόσεξε. Ίσως προσέξουν τουλάχιστον τον σκύλο.»
Ο Τομ δεν μίλησε.
Ο άνεμος ανακάτευε τα φύλλα, κάπου έσταζε νερό από τη στέγη.
Ο Μπεν κάθισε δίπλα του και ακούμπησε το κεφάλι στα γόνατά του.
— «Εντάξει,» είπε χαμηλά ο γέρος, «μάλλον το παράκανα. Καλός σκύλος έχεις. Είναι απλώς ότι… είμαι μόνος εδώ, κι αν δεν γκρινιάζω, δεν με ακούει κανείς.»
Ο Τομ έγνεψε. Χωρίς κατηγορία, χωρίς θυμό.
Από τότε πάρκαρε πιο μακριά, κι έφερνε κάθε πρωί στον κύριο Χιουζ καφέ και ένα φρέσκο κουλούρι.
Ο Μπεν έτρεχε ανάμεσά τους, καθαρός, χαρούμενος, με ένα καινούργιο πολύχρωμο περιλαίμιο —
εκείνο που του είχε χαρίσει κάποτε ο γέρος.
