Ήταν το τέλειο ζευγάρι. Όλοι οι φίλοι ζήλευαν την αγάπη τους — σπίτι, σχέδια, ταξίδια, φωτογραφίες με λεζάντες «για πάντα».
Μέχρι εκείνη τη νύχτα που χτύπησε το τηλέφωνο.
— Η γυναίκα σας είχε ατύχημα, — είπε μια φωνή.
Έτρεξε χωρίς να νιώθει το δρόμο κάτω από τα πόδια του. Όταν έφτασε, οι γιατροί είπαν: επέζησε, αλλά η κάκωση στη σπονδυλική στήλη είναι σοβαρή.
Στην αρχή δεν έφευγε στιγμή από δίπλα της. Την τάιζε, άλλαζε επιδέσμους, άκουγε τους γιατρούς. Μα μετά ήρθαν η κόπωση, ο εκνευρισμός, η σιωπή.
Ύστερα από τρεις μήνες, μάζεψε ήσυχα τα πράγματά του.
— Δεν μπορώ άλλο έτσι, — είπε. — Με πονά να σε βλέπω έτσι.
Και έφυγε.
Εκείνη έμεινε μόνη.
Οι μέρες και οι νύχτες ενώνονταν, και μόνο ο ήχος των μηχανημάτων της напоминал ότι ήταν ακόμη εδώ.
Μα μια μέρα ήρθε ένας νέος φυσικοθεραπευτής. Νέος άνδρας, με καλοσυνάτα μάτια. Δεν τη λυπήθηκε, δεν της είπε «κράτα γερά» — απλώς ερχόταν κάθε μέρα και την ανάγκαζε να κάνει πράγματα που πίστευε πως δεν μπορούσε.
Βήμα βήμα, δάκρυ δάκρυ, ξαναέμαθε να ελέγχει το σώμα της.
Κάποια μέρα της είπε:
— Σήμερα θα δοκιμάσουμε χωρίς στήριγμα.
Φοβήθηκε, μα τον άκουσε.
Και για πρώτη φορά μετά από μήνες — έκανε ένα βήμα.
Πέρασε ένας χρόνος.
Ξαναπερπατούσε. Πρώτα με μπαστούνι, μετά χωρίς. Ζούσε, γελούσε, ένιωθε ξανά ο εαυτός της. Και δίπλα της πάντα εκείνος — αυτός που δεν τη λυπήθηκε, αλλά πίστεψε σ’ αυτήν.
Εκείνη τη μέρα, στο εμπορικό κέντρο, στεκόταν μπροστά σε μια βιτρίνα.
Ο πρώην άντρας της την αναγνώρισε αμέσως — το ίδιο χαμόγελο, η ίδια λάμψη στα μάτια. Μόνο που τώρα δίπλα της στεκόταν άλλος άντρας.
Πλησίασε… και πάγωσε.
Γιατί τον αναγνώρισε.
Ήταν ο άνθρωπος που κάποτε του είχε αρνηθεί δουλειά, λέγοντάς του ότι «δεν είναι του επιπέδου μας».
Αυτός που του είχε ζητήσει βοήθεια, και πήρε μόνο ένα ψυχρό βλέμμα.
Αυτός που τώρα κρατούσε το χέρι της πρώην γυναίκας του.
Έμεινε ακίνητος, ανήμπορος να μιλήσει.
Κι εκείνη τον κοίταξε ήρεμα, χωρίς θυμό.
— Ξέρεις, — είπε απαλά, — μερικές φορές ο Θεός δεν επιστρέφει ανθρώπους για εκδίκηση. Αλλά για να δείξει ποιος ξέρει πραγματικά να αγαπά.
