Εκείνο το πρωί ξύπνησε πριν από το ξυπνητήρι.
Η νευρική προσμονή δεν την άφηνε να κοιμηθεί — την περίμενε επαγγελματικό ταξίδι, μια σημαντική συνάντηση που θα μπορούσε να αλλάξει την καριέρα της.
Ετοίμασε τα έγγραφα, τη βαλίτσα, έλεγξε το εισιτήριο στο κινητό της. Όλα ήταν υπό έλεγχο.
Όταν βγήκε από το σπίτι, η πόλη μόλις ξυπνούσε.
Το πρωινό φως αντανακλούσε στο βρεγμένο οδόστρωμα, ο αέρας ήταν δροσερός, και η μέρα φαινόταν απολύτως συνηθισμένη.
Ένα ταξί την περίμενε ήδη κάτω από την πολυκατοικία.
Ο οδηγός — άνδρας γύρω στα πενήντα, με κουρασμένο πρόσωπο και καλοσυνάτα μάτια.
— Στο αεροδρόμιο; — ρώτησε.
— Ναι, παρακαλώ, έχω πτήση στις 9:20, — είπε, καθισμένη στο πίσω κάθισμα, κοιτώντας το ρολόι της.
Το αυτοκίνητο ξεκίνησε.
Το ραδιόφωνο έπαιζε απαλά, ο παρουσιαστής μιλούσε για τον καιρό — όλα κυλούσαν φυσιολογικά.
Έγραφε μηνύματα στους συναδέλφους της, κοιτώντας την οθόνη.
Και ξαφνικά — ένα απότομο φρενάρισμα.
— Τι κάνετε;! — φώναξε τρομαγμένη.
Το ταξί είχε σταματήσει στην άκρη του δρόμου. Ο οδηγός κοιτούσε το κινητό του.
— Συγγνώμη, — είπε τελικά ήρεμα, — αλλά δεν μπορώ να σας πάω παραπέρα.
Δεν κατάλαβε αμέσως.
— Τι σημαίνει “δεν μπορείτε”; Έχω πτήση! Πρέπει να πάμε!
— Όχι, — κούνησε το κεφάλι. — Δεν πρέπει να μπείτε σ’ αυτή την πτήση.
— Μου κάνετε πλάκα; — ο τόνος της έγινε κοφτός. — Θα αργήσω!
Εκείνος γύρισε και της έδειξε το κινητό.
Στην οθόνη — μια είδηση:
«Η πτήση 324 καθυστέρησε λόγω ατυχήματος στον διάδρομο. Πιθανοί τραυματίες.»
Έμεινε άφωνη.
— Αυτή… είναι η δική μου πτήση, — ψιθύρισε.
— Το ξέρω, — απάντησε ήρεμα. — Κάποτε κι εγώ βιαζόμουν. Και έχασα έναν άνθρωπο γιατί δεν άκουσα την καρδιά μου. Συγγνώμη, αλλά δεν μπορώ να ρισκάρω.
Καθόταν σιωπηλή.
Έξω ψιχάλιζε, οι σταγόνες κυλούσαν στο τζάμι, και τα λόγια του έμοιαζαν παράξενα γαλήνια.
— Μπορείτε να καλέσετε άλλο ταξί, — είπε τελικά. — Αλλά επιτρέψτε μου μια συμβουλή: μερικές φορές είναι καλύτερα να αργήσεις, παρά να μην φτάσεις ποτέ.
Βγήκε έξω χωρίς να πει κουβέντα.
Στεκόταν κάτω από τη βροχή, κοιτώντας το αυτοκίνητο να απομακρύνεται.
Αργότερα, σε ένα καφέ εκεί κοντά, είδε στις ειδήσεις:
«Η πτήση 324 ακυρώθηκε. Πολλοί επιβάτες νοσηλεύτηκαν μετά από ατύχημα κατά τη διάρκεια της τροχοδρόμησης.»
Η καρδιά της άρχισε να χτυπά πιο γρήγορα.
Κοίταξε για ώρα την οθόνη, έπειτα έκλεισε τα μάτια και πήρε μια βαθιά ανάσα.
Ξαφνικά όλα της φάνηκαν ξεκάθαρα — γιατί μερικές φορές η σωτηρία έρχεται τη στιγμή που θυμώνουμε περισσότερο με τη μοίρα.
