Ο Αλεξέι δούλευε ως ταχυδρόμος για περισσότερα από είκοσι χρόνια. Κάθε μέρα περπατούσε δεκάδες χιλιόμετρα, παραδίδοντας γράμματα και δέματα. Στη διαδρομή του υπήρχε μια παλιά αυλή, όπου ζούσε ένας αδέσποτος σκύλος — ένας μεγάλος σκύλος με λυπημένα μάτια και ξεφτισμένο τρίχωμα.
Στην αρχή, ο Αλεξέι απλώς τον παρατηρούσε από μακριά. Στη συνέχεια, άρχισε να του φέρνει κομμάτια ψωμιού, υπολείμματα λουκάνικου, μερικές φορές ακόμη και ψητό κρέας από το σπίτι του. Ο σκύλος έτρωγε πάντα σιωπηλά, κουνώντας ευγνωμοσύνη την ουρά του, αλλά δεν άφηνε κανέναν να τον πλησιάσει. Αυτό συνεχίστηκε για εβδομάδες.
Μια μέρα, όταν ο Αλεξέι περπατούσε στη συνήθη διαδρομή του, ο σκύλος δεν ήταν στη θέση του. Σταμάτησε ακόμη και για μια στιγμή, σαν να έλειπε κάτι. Αλλά ξαφνικά, από τη γωνία ακούστηκε ένα αδύναμο γαύγισμα. Ο σκύλος στεκόταν στο τέλος του δρομάκιου και τον κοίταζε κατευθείαν.
Ο Αλεξέι πλησίασε, αλλά το ζώο γύρισε και έτρεξε μπροστά, κοιτάζοντας πίσω, σαν να τον καλούσε. Ο ταχυδρόμος, μπερδεμένος, τον ακολούθησε. Ο σκύλος τον οδήγησε όλο και πιο μακριά — μέσα από αυλές, προς ένα παλιό εγκαταλελειμμένο σπίτι πίσω από το πάρκο.
Εκεί, πίσω από έναν μισογκρεμισμένο φράχτη, ο σκύλος σταμάτησε και άρχισε να γαβγίζει. Ο Αλεξέι άκουσε ένα αδύναμο παιδικό κλάμα. Έτρεξε προς την πηγή του ήχου και είδε — σε ένα παλιό υπόστεγο, κάτω από ένα σωρό σανίδες, ένα αγόρι έξι ετών. Ήταν φοβισμένο, αλλά ζωντανό.
Αργότερα αποκαλύφθηκε ότι το παιδί είχε χαθεί πριν από δύο ημέρες. Ο σκύλος το βρήκε πριν από όλους και δεν το άφησε μέχρι να φέρει βοήθεια.
Όταν όλα τελείωσαν, ο Αλεξέι δεν μπόρεσε απλά να φύγει. Πήρε τον σκύλο στο σπίτι του. Του έδωσε το όνομα Ρεξ.
Τώρα περπατούν μαζί: ο ταχυδρόμος και ο πιστός του φίλος, που κάποτε περίμενε απλά ένα κομμάτι ψωμί, αλλά τελικά έσωσε μια ζωή.
Η ιστορία γρήγορα έγινε viral στο διαδίκτυο. Οι άνθρωποι έγραφαν ότι τέτοιες πράξεις είναι μια υπενθύμιση: το καλό που γίνεται από καρδιάς, πάντα επιστρέφει.
