Η Άννα και η Κλερ ήταν αδελφές που μοιράζονταν σχεδόν τα πάντα — ρούχα, μυστικά, ακόμα και φίλους. Αλλά υπήρχε ένα πράγμα που η Κλερ δεν άφηνε ποτέ την Άννα να αγγίξει: ένα παλιό ξύλινο κουτί που κρατούσε κρυμμένο κάτω από το κρεβάτι της.
Δεν ήταν μεγάλο, απλώς αρκετά μεγάλο για να χωρέσει μερικά έγγραφα ή ενθύμια, αλλά η Κλερ το φύλαγε σαν θησαυρό. Όποτε η Άννα ρωτούσε, η Κλερ την απέφευγε με ένα χαμόγελο.
«Απλά παλιά πράγματα. Τίποτα σημαντικό».
Αλλά η Άννα είχε παρατηρήσει τον τρόπο με τον οποίο τα μάτια της Κλερ πάντα έπεφταν πάνω του, τον τρόπο με τον οποίο το μετακινούσε από μέρος σε μέρος, πάντα κλειδωμένο.
Τα χρόνια πέρασαν και η ζωή συνέχισε. Η Άννα σχεδόν το ξέχασε. Μέχρι που ένα απόγευμα, ενώ βοηθούσε την Κλερ να μετακομίσει σε ένα νέο διαμέρισμα, το κουτί εμφανίστηκε ξανά.
Η Άννα το πήρε στα χέρια της, αστειευόμενη: «Ακόμα κρατάς μυστικά;»
Η Κλερ το άρπαξε από τα χέρια της. Η αντίδρασή της ήταν τόσο απότομη, τόσο ασυνήθιστη, που η Άννα ένιωσε κάτι να αλλάζει μεταξύ τους.
Εκείνο το βράδυ, πολύ μετά που η Κλερ είχε κοιμηθεί, η Άννα είδε το κουτί πάνω στο γραφείο. Το κλειδί βρισκόταν δίπλα του. Για πρώτη φορά μετά από χρόνια, η περιέργεια την κυρίευσε.
Τα χέρια της έτρεμαν καθώς το ξεκλείδωνε.
Μέσα υπήρχαν τακτοποιημένα διπλωμένα γράμματα, φωτογραφίες και ένα φθαρμένο δερμάτινο ημερολόγιο. Η Άννα το άνοιξε, περιμένοντας να βρει εφηβικά σκίτσα ή ανόητες σημειώσεις. Αντ’ αυτού, πάγωσε.
Τα γράμματα δεν ήταν από φίλους ή συγγενείς. Ήταν από τον πατέρα της Άννας — γραμμένα χρόνια πριν γεννηθεί. Σε αυτά, μιλούσε για μια μυστική σχέση, που είχε τελειώσει ξαφνικά. Και ανάμεσα σε αυτά ήταν κρυμμένο ένα πιστοποιητικό γέννησης.
Όχι της Άννας.
Της Κλερ.
Και το όνομα του πατέρα που αναγραφόταν δεν ήταν του άντρα που είχαν μεγαλώσει και αποκαλούσαν «μπαμπά».
Η Άννα έμεινε άφωνη. Η αδελφή της δεν έκρυβε μόνο γράμματα — έκρυβε την πραγματική της ιστορία. Η Κλερ ήξερε εδώ και χρόνια ότι ήταν μόνο η ετεροθαλής αδελφή της Άννας.
Ακούστηκαν βήματα πίσω της. Η Κλερ στεκόταν στην πόρτα, με χλωμό αλλά ήρεμο πρόσωπο.
«Πάντα ήθελα να σου το πω», ψιθύρισε. «Αλλά φοβόμουν ότι θα με έβλεπες διαφορετικά».
Τα μάτια της Άννας γέμισαν δάκρυα.
Χιλιάδες ερωτήσεις στροβιλίζονταν στο κεφάλι της, αλλά μόνο ένα πράγμα είχε σημασία: η Κλερ είχε κρύψει την αλήθεια όχι από ντροπή, αλλά από φόβο ότι θα έχανε τον δεσμό που τις ένωνε.
Η Άννα έκλεισε απαλά το κουτί και πλησίασε την αδελφή της. «Θα είσαι πάντα η αδελφή μου», της είπε. «Τίποτα δεν αλλάζει αυτό».
Και για πρώτη φορά μετά από χρόνια, το κουτί δεν της φαινόταν πια σαν μυστικό. Της φαινόταν σαν γέφυρα.
