Ο δρόμος απλωνόταν έξω από την πόλη — ήσυχος, σχεδόν άδειος, με λίγα αυτοκίνητα και μια ελαφριά ομίχλη πάνω από τα χωράφια. Ο αστυνομικός Μάικλ βρισκόταν στη συνηθισμένη του πρωινή περιπολία. Όλα έμοιαζαν γνώριμα, ώσπου πρόσεξε κάτι στην άκρη του δρόμου — μια σκοτεινή κηλίδα κοντά στην άσφαλτο. Επιβράδυνε, βγήκε από το όχημα και πλησίασε.
Ήταν ένα γυναικείο γάντι — δερμάτινο, μπορντό, καλοραμμένο αλλά λίγο φθαρμένο. Φαινομενικά τίποτα το παράξενο. Κάποιος ίσως το είχε απλώς ρίξει. Όμως ο Μάικλ στάθηκε εκεί περισσότερο απ’ όσο έπρεπε. Το πήρε στα χέρια του, το κοίταξε προσεκτικά — και τότε είδε ένα μικρό, ασημένιο κουμπί σε σχήμα αστεριού στον καρπό.
Ήξερε αυτή τη λεπτομέρεια.
Αυτά τα γάντια τα φορούσε η Έιμι, μια γυναίκα που γνώριζε πολλά χρόνια. Κάποτε δούλευε κι εκείνη στην αστυνομία, αλλά παραιτήθηκε μετά από μια προσωπική τραγωδία — την εξαφάνιση της αδελφής της. Από τότε ζούσε ήσυχα, απομονωμένη, σε μια μικρή πόλη εκεί κοντά. Ο Μάικλ θυμόταν πως κάποτε του είχε πει χαμογελώντας:
«Φοράω αστέρια για να μην ξεχνάω να κοιτάζω ψηλά.»
Ακριβώς ένα τέτοιο κουμπί — ένα αστέρι με μια μικρή γρατζουνιά — υπήρχε και σ’ αυτό το γάντι.
Κοίταξε γύρω — δρόμος, χωράφι, ίχνη ελαστικών, αχνό αποτύπωμα τακουνιού στη λάσπη, κι άλλο ένα, σαν κάποιος να παραπάτησε. Όλα έδειχναν πως κάποιος περπατούσε στην άκρη του δρόμου και μετά… εξαφανίστηκε.
Ο Μάικλ κάλεσε ενισχύσεις. Για ώρες έψαχναν ολόκληρο το τμήμα του δρόμου. Και μόνο προς το βράδυ βρήκαν ίχνη από αυτοκίνητο που είχε στρίψει προς το δάσος.
Όταν πλησίασε, κάτι άστραψε μέσα στα χόρτα — το δεύτερο γάντι. Το σήκωσε και παρατήρησε μέσα ένα μικρό σημείωμα, διπλωμένο στη μέση.
«Αν το βρεις αυτό — σημαίνει πως δεν εξαφανίστηκα άδικα.»
Ο Μάικλ έμεινε ακίνητος, νιώθοντας τον λαιμό του να σφίγγεται. Δεν ήξερε τι ακριβώς είχε συμβεί, αλλά ήταν βέβαιος: δεν ήταν τυχαίο. Ήταν σήμα.
