Στην οικογένειά τους, τα γενέθλια των τριδύμων ήταν πάντα ένα σημαντικό γεγονός. Από την παιδική τους ηλικία, οι γονείς τους διοργάνωναν γιορτές «για τους τρεις»: κοινό κέικ, κοινά κεριά, κοινοί καλεσμένοι.
Αλλά τώρα η Μάρθα, η Λίλι και ο Νικ μεγάλωσαν. Ήταν δεκαέξι ετών και ο καθένας ήθελε να τον δουν ξεχωριστά.
Η Μάρθα ονειρευόταν μια ήσυχη βραδιά με τους δικούς της.
Η Λίλι ήθελε να οργανώσει ένα φαντασμαγορικό πάρτι με μουσική και φώτα.
Ο Νικ απλά ήλπιζε ότι θα υπήρχε φαγητό και ότι κανείς δεν θα τον ανάγκαζε να τραγουδήσει το «Χρόνια πολλά».
Οι γονείς, όπως πάντα, αποφάσισαν να τα συνδυάσουν όλα σε ένα πάρτι — «όπως παλιά». Και αυτό αποδείχθηκε λάθος.
Από το πρωί υπήρχε ένταση. Η Λίλι προσβλήθηκε που η ιδέα της με τον DJ χαρακτηρίστηκε «πολύ θορυβώδης». Η Μάρθα γκρίνιαζε ότι η τούρτα «λάμπει πολύ», ενώ ο Νικ ξέχασε να αγοράσει κεριά.
Όταν οι καλεσμένοι μαζεύτηκαν, φαινόταν ότι όλα πήγαιναν σύμφωνα με το σχέδιο: μπαλόνια, μουσική, φαγητό. Αλλά κάτω από την επιφάνεια έβραζαν τα συναισθήματα.
Η κορύφωση ήρθε όταν ήρθε η ώρα να βγάλουν την τούρτα.
Πάνω της υπήρχε η επιγραφή: «Χρόνια πολλά, τρίδυμα!» — με ροζ κρέμα, καρδούλες και γκλίτερ.
— Ποιος το σκέφτηκε αυτό; — φώναξε η Μάρθα.
«Η μαμά είπε ότι έτσι είναι πιο «χαριτωμένο»», απάντησε η Λίλι, σηκώνοντας τους ώμους.
Εκείνη τη στιγμή, ο Νικ, προσπαθώντας να χαλαρώσει την ατμόσφαιρα, άναψε τα κεριά — και ένα από αυτά αναποδογύρισε, ρίχνοντας κερί πάνω στην κρέμα. Μια μικρή κηλίδα — και η τούρτα φαινόταν χαλασμένη.
Η Λίλι εξερράγη:
«Τα κατέστρεψες όλα!
Ηρέμησε, είναι απλά ένα κερί!» απάντησε ο Νικ.
«Σταματήστε», παρενέβη η Μάρθα. «Ήταν απλά ένα παιδικό κέικ!
Οι καλεσμένοι σιώπησαν. Κάποιοι χαμογελούσαν αμήχανα, άλλοι έκαναν ότι δεν άκουγαν.
Η γιορτή κατέρρευσε μπροστά στα μάτια τους.
Αλλά αργότερα, όταν όλοι έφυγαν, κάθισαν οι τρεις τους στην κουζίνα.
Η τούρτα ήταν μισοφαγωμένη, τα κεριά είχαν καεί. Ο Νικ είπε σιγά-σιγά:
«Απλά ήθελα να σας κάνω να χαμογελάσετε και τους δύο».
Η Μάρθα αναστέναξε:
«Μάλλον άδικα θύμωσα. Είναι η δική μας μέρα».
Η Λίλι έσκυψε το κεφάλι:
«Ίσως δεν αξίζει να αποδεικνύουμε συνεχώς ποιος είναι ποιος. Είμαστε και οι τρεις μας. Και θα είμαστε πάντα.
Και ξαφνικά έγινε σαφές: αυτή η χαλασμένη τούρτα αποδείχθηκε το πιο ειλικρινές σύμβολο της ενηλικίωσής τους — ανώμαλο, αλλά αληθινό.
