Συνέβη κατά τη διάρκεια ενός ρουτίνας ταξιδιού μεταφοράς φορτίου στον Ειρηνικό Ωκεανό.
Ο καιρός ήταν ήρεμος, η θάλασσα απαλή σαν καθρέφτης. Ο καπετάνιος Τζέιμς Κρόφορντ στεκόταν στη γέφυρα όταν ο ναυτικός Ρέι ξαφνικά εντόπισε κάτι μπροστά του.
«Καπετάνιε, εκεί πέρα!» έδειξε με τα κιάλια του. «Κάτι προεξέχει από το νερό!»
Στην λεία επιφάνεια του ωκεανού, ένα λεπτό κόκκινο και άσπρο ύφασμα ήταν πράγματι ορατό – μια σημαία στερεωμένη σε μια μεταλλική ράβδο. Κυματίζει απαλά, σαν να σηματοδοτεί ένα μέρος γνωστό μόνο σε λίγους.
Στην αρχή, νόμιζαν ότι ήταν σημαδούρα. Αλλά όσο πιο κοντά πλησίαζαν, τόσο πιο καθαρά γινόταν: αυτό δεν ήταν τυποποιημένο σχέδιο.
Η σημαία ήταν στερεωμένη σε έναν ατσάλινο δακτύλιο που προεξείχε από το νερό υπό γωνία. Από κάτω, ήταν ορατή μια στρογγυλή μεταλλική επιφάνεια – μια καταπακτή.
Κατέβασαν τη σωσίβια λέμβο, κωπηλάτησαν πιο κοντά και πάγωσαν. Η καταπακτή ήταν καινούργια, φτιαγμένη από θαμπό γκρι μέταλλο, χωρίς σκουριά. Μεγάλα μπουλόνια πλαισίωναν τις άκρες και μια λεπτή ροή από φυσαλίδες την περιέβαλλε. Έμοιαζε σαν κάποιος να έβγαζε αέρα από μέσα.
«Ίσως είναι μια έξοδος εξαερισμού για ένα υποβρύχιο καλώδιο», είπε ο μηχανικός Τομ.
«Τότε γιατί υπάρχει μια σημαία πάνω του;» απάντησε ο Ρέι.
Ο καπετάνιος μετέδωσε τις συντεταγμένες στην Ακτοφυλακή. Τους είπαν να παραμείνουν εκεί που ήταν.
Λίγες ώρες αργότερα, έφτασε ένα περιπολικό σκάφος. Οι ειδικοί κατέβασαν μια υποβρύχια κάμερα στην καταπακτή και μετέδωσαν την εικόνα σε μια οθόνη.
Στην οθόνη υπήρχε μια μεταλλική επιφάνεια, ένα λογότυπο μόλις ορατό κάτω από ένα στρώμα αλατιού:
«Ναυτικό των ΗΠΑ – Μονάδα Ωκεανικής Έρευνας 12»
Η καταπακτή αποδείχθηκε ότι ήταν μέρος ενός παλιού αμερικανικού υποβρύχιου ερευνητικού σταθμού, που χτίστηκε το 1986.
Το έργο ονομαζόταν «Ποσειδώνας» και οραματιζόταν τη δημιουργία αυτόνομων εργαστηρίων σε βάθη έως και 300 μέτρα. Μετά το κλείσιμο του προγράμματος τη δεκαετία του 1990, ο σταθμός είχε προγραμματιστεί για παροπλισμό.
Αλλά αυτό που ανακάλυψαν αργότερα έθεσε ερωτήματα.
Όταν οι διασώστες άνοιξαν την καταπακτή και κατέβασαν τους αισθητήρες, τα όργανα κατέγραψαν ένα ελάχιστο επίπεδο ισχύος – σαν να λειτουργούσαν ακόμα γεννήτριες κάπου βαθιά κάτω.
Η κάμερα μετέδωσε μια εικόνα ενός εσωτερικού διαδρόμου.
Οι τοίχοι ήταν από γυαλισμένο μέταλλο, λείο και καθαρό.
Στο πάτωμα υπήρχε μια πινακίδα που έγραφε “Ερευνητική Μονάδα 03 – Ενεργή Συντήρηση”.
Ενεργή συντήρηση.
Αν και επίσημα ο σταθμός είχε κλείσει σχεδόν τριάντα χρόνια νωρίτερα.
Αργότερα αποκαλύφθηκε ότι το πρόγραμμα Neptune υπήρχε.
Σύμφωνα με αποχαρακτηρισμένα έγγραφα, ένα από τα εργαστήρια δοκίμαζε ένα σύστημα για την αυτόνομη παρακολούθηση υποβρύχιων καλωδίων και θαλάσσιων διαδρομών. Προοριζόταν να λειτουργεί για δεκαετίες χωρίς ανθρώπινη παρέμβαση, διατηρώντας επαφή μέσω δορυφόρου.
Επίσημα, το έργο ακυρώθηκε λόγω διαρροών δεδομένων και υψηλού κόστους.
Αλλά τα τεχνικά αρχεία καταγραφής έδειξαν ότι τουλάχιστον ένας σταθμός δεν είχε απενεργοποιηθεί ποτέ.
Και ήταν αυτός ο σταθμός – κάτω από τις συντεταγμένες όπου οι ναύτες βρήκαν τη σημαία.
Όταν ο στρατός ανέκτησε μέρος του εξοπλισμού, όλα επιβεβαιώθηκαν: μέσα υπήρχαν παλιοί διακομιστές, μπαταρίες και μονάδες μετάδοσης δεδομένων.
Συνέχιζαν να λειτουργούν—ήσυχα, αυτόνομα, σε βάθος σχεδόν 200 μέτρων.
Μετά από αυτό, η ανακάλυψη γρήγορα χαρακτηρίστηκε απόρρητη.
Η ομάδα του Κρόφορντ υποχρεώθηκε να υπογράψει συμφωνίες εμπιστευτικότητας.
Όμως, όπως δήλωσε αργότερα ο ίδιος ο καπετάνιος στους δημοσιογράφους ανεπίσημα, όταν έφυγε από το σημείο, η σημαία εξακολουθούσε να κυμάτιζε στα κύματα.
«Φαινόταν πολύ φρέσκια. Σαν κάποιος να την είχε αντικαταστήσει πρόσφατα με μια καινούργια».
