Η γυναίκα μου και εγώ ονειρευόμασταν από καιρό να αποκτήσουμε το δικό μας σπίτι. Η πόλη μας είχε κουράσει και μετακομίσαμε έξω από την πόλη, σε ένα μικρό χωριό, περιτριγυρισμένο από δάση. Ησυχία, καθαρός αέρας, ευρύχωρη αυλή — όλα φαινόταν ιδανικά για τη μικρή μας κόρη.
Μια ζεστή μέρα καθόμουν στη βεράντα, ενώ η Μαίρη — η κόρη μας ήταν μόλις τριών ετών — έτρεχε στην αυλή και έπαιζε με μια μπάλα. Την παρακολουθούσα και σκεφτόμουν ότι η ζωή είχε επιτέλους ηρεμήσει.
Αλλά η ηρεμία διακόπηκε σε μια στιγμή.
Άκουσα ένα απότομο θρόισμα πάνω από το κεφάλι μου. Τα κλαδιά του δέντρου που μεγάλωνε δίπλα στο φράχτη κουνήθηκαν και ξαφνικά κάτι έπεσε από εκεί. Ένα τεράστιο φίδι έπεσε με βαρύ χτύπημα ακριβώς δίπλα στην κόρη μου.
Η Μαίρη φώναξε. Πήδηξα από τη θέση μου και έτρεξα προς το μέρος της. Το φίδι, συστρέφοντας το σώμα του, προσπαθούσε να κρυφτεί στο γρασίδι, αλλά ήταν πολύ κοντά. Η καρδιά μου χτυπούσε τόσο δυνατά που ο ήχος της αντηχούσε στα αυτιά μου.
Πήρα το φτυάρι που βρισκόταν δίπλα στον τοίχο του υπόστεγου και την τελευταία στιγμή κατάφερα να απομακρύνω το φίδι από το παιδί. Η γυναίκα μου έτρεξε έξω από το σπίτι φωνάζοντας και κρατώντας τη Μαίρη σφιχτά στην αγκαλιά της.
Καλέσαμε αμέσως την υπηρεσία σύλληψης ζώων. Ενώ περιμέναμε, δεν μπορούσα να σταματήσω να σκέφτομαι: πώς συνέβη αυτό; Το φίδι έπεσε από το δέντρο, στην αυλή μας, δίπλα στο μωρό…
Μετά από είκοσι λεπτά έφτασαν οι ειδικοί. Πήραν προσεκτικά το φίδι. Ένα τεράστιο πύθωνας, με σχέδια στο σώμα, ισχυρό και γλιστερό. Ποτέ δεν πίστευα ότι τέτοια ζώα υπάρχουν στην περιοχή μας.
— Δεν είναι ντόπιο, — είπε ένας από τους άντρες, αφού το εξέτασε προσεκτικά. — Κάποιος το είχε στο σπίτι του και το άφησε ελεύθερο.
Αυτά τα λόγια με έκαναν να ανατριχιάσω. Άρα, κάποιος από τους γείτονες είχε ένα πύθωνα και δεν μπόρεσε να το χειριστεί. Και αυτό το τέρας παραλίγο να σκοτώσει το παιδί μου.
Θέλαμε να ηρεμήσουμε, αλλά μετά από μερικές μέρες με πήραν τηλέφωνο από την υπηρεσία και μου ζήτησαν να πάω εκεί. «Υπάρχει κάτι που πρέπει να ξέρετε», είπε η φωνή στο τηλέφωνο.
Όταν έφτασα, μου έδειξαν τον σάκο στον οποίο κρατούσαν το φίδι. Στα λέπια του υπήρχαν περίεργα σημάδια. Ο ειδικός εξήγησε:
«Πρόσφατα βγήκε από τη φωλιά του. Και προφανώς είχε απογόνους».
Δεν κατάλαβα αμέσως.
«Απόγονο; Πού;»
Με κοίταξε σοβαρά.
«Βρήκαμε ένα άδειο φωλιάσμα στο οικόπεδό σας. Κάτω από τις ρίζες του ίδιου δέντρου».
Έχασα το έδαφος κάτω από τα πόδια μου. Όλο αυτό το διάστημα, το φίδι δεν έπεσε τυχαία πάνω στο παιδί. Ζούσε κοντά. Είχε επιλέξει το δέντρο μας για τη φωλιά του.
Η γυναίκα μου και εγώ ψάξαμε όλο το κήπο. Πράγματι, κάτω από τις ρίζες υπήρχε μια τρύπα. Εκεί βρισκόταν τα υπολείμματα των αυγών — κελύφη, ακόμα ζεστά.
Στεκόμουν και τα κοιτούσα, και με έτρεμε. Γιατί αν δεν είχε πέσει εκείνη την ημέρα, αλλά αργότερα… ίσως να είχαν πέσει όχι ένα, αλλά πολλά.
Από τότε, κάθε βράδυ ελέγχω την αυλή με ένα φακό. Η Μαίρη παίζει μόνο κάτω από τη στέγη της βεράντας. Και καταλαβαίνω: μερικές φορές το πιο τρομακτικό δεν είναι αυτό που είδες, αλλά αυτό που παραμένει κρυμμένο.
