Ο Τομ γελούσε πάντα όταν οι άνθρωποι έλεγαν ότι ένα κατοικίδιο μπορεί να αλλάξει τη ζωή σου. Για αυτόν, το χρυσόψαρό του, το Bubbles, δεν ήταν παρά ένας σιωπηλός σύντροφος σε ένα γυάλινο μπολ. Το τάιζε, μερικές φορές χτυπούσε το γυαλί και συνέχιζε τη μέρα του.
Και τότε, ένα βράδυ, παρατήρησε κάτι παράξενο.
Τα χρωματιστά βότσαλα στο κάτω μέρος του ενυδρείου δεν ήταν διασκορπισμένα τυχαία, όπως συνήθως. Είχαν σχηματίσει συστάδες, σχεδόν σαν μικρά μοτίβα.
Ο Τομ έσκυψε για να δει καλύτερα. «Περίεργο», μουρμούρισε.
Το επόμενο πρωί, όλα ήταν και πάλι διαφορετικά. Αυτή τη φορά, τα βότσαλα φαινόταν να είναι τοποθετημένα σε καμπύλες γραμμές. Σχήματα.
Χαμογέλασε νευρικά. «Τι κάνεις εκεί, Μπαμπλς; Παίζεις Τέτρισ;»
Αλλά την τρίτη μέρα ο Τομ παραλίγο να ρίξει τον καφέ του.
Τα βότσαλα σχημάτιζαν μια λέξη.
ΓΕΙΑ.
Τα κοίταξε με τα μάτια ορθάνοιχτα. Το ψάρι κούναγε την ουρά του, κολυμπώντας νωχελικά σε κύκλους, σαν να μην είχε συμβεί τίποτα.
«Εντάξει», είπε ο Τομ δυνατά. «Απλά είμαι κουρασμένος. Είναι… σύμπτωση».
Αλλά το επόμενο βράδυ, όταν επέστρεψε από τη δουλειά, το στομάχι του σφίχτηκε από το φόβο.
Τα βότσαλα τώρα σχημάτιζαν το όνομά του.
TOM.
Η καρδιά του χτυπούσε δυνατά, άρπαξε το τηλέφωνο για να τραβήξει μια φωτογραφία. Αλλά πριν προλάβει να το κάνει, το χρυσόψαρο έτρεξε στο ενυδρείο, σκορπίζοντας τα γράμματα.
Σχεδόν δεν κοιμήθηκε, οι σκέψεις του έτρεχαν.
Το πρωί πλησίασε ξανά το ενυδρείο. Οι πέτρες είχαν ξανατακτοποιηθεί. Αυτή τη φορά σχημάτιζαν τη λέξη:
ΠΟΡΤΑ.
Ο Τομ ανοιγόκλεισε τα μάτια, μπερδεμένος. «Πόρτα; Ποια πόρτα;»
Σαν να ήταν σημάδι, κάποιος χτύπησε την πόρτα.
Παγώθηκε.
Κοίταξε από το παράθυρο, αλλά δεν είδε κανέναν. Μόνο ένα φάκελο που βρισκόταν στο κατώφλι.
Με τρεμάμενα χέρια, ο Τομ το σήκωσε και το άνοιξε. Μέσα υπήρχε ένα φύλλο χαρτί, άδειο, εκτός από μια λέξη, γραμμένη με ακατάστατο γραφικό χαρακτήρα:
ΓΕΙΑ.
Στράφηκε αργά προς το ενυδρείο.
Οι φυσαλίδες κολυμπούσαν σε ήρεμους κύκλους, τα βότσαλα στο βάθος ήταν εντελώς ακίνητα.
